حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی در جلسه درس تفسیر: 



خداوند متعال در سوره «فجر» فرمود: : ﴿فَأَمَّا الْإِنْسانُ إِذا مَا ابْتَلاهُ رَبُّهُ فَأَکْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَکْرَمَنِ ٭وَ أَمَّا إِذا مَا ابْتَلاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهانَنِ ٭کَلاَّ بَلْ لاَ تُکْرِمُونَ الْيَتِيمَ﴾. 

یعنی ما در اين دنيا بعضي‌ها را به مال و ثروت مبتلا مي‌کنيم. و بعضي هم مبتلای به فقر می باشند؛ يعني «ممتحن»؛ و يا بعضي مبتلا به سلامت هستند؛ و بعضي هم مبتلا به بيماري میباشند؛ يعني «ممتحن». «ابتلا»؛ و به تعبیر دیگر امتحان و اين تأييد الهي نيست. 

زیرا اين‌جا «دَارِ الْکَرَامَة» نيست، بلکه «دَارِ الْکَرَامَه» بهشت است؛ بعضي‌ها را سلامت مي‌دهيم، او بايد بداند که مبتلا به سلامت است! بعضي را قدرت مي‌دهيم، او بايد بداند که مبتلای به قدرت است! بعضي را نعمت مي‌دهيم، او بايد بداند که مبتلای به نعمت است! مبتلا يعني «ممتحن»، لذا ما هر دو گروه را آزمايش مي‌کنيم!

از این رو خداوند فرمود؛ آنهايي را که به سلامت مبتلا کرديم، مي‌گويند: (رَبِّي أَکْرَمَنِ﴾(پروردگار من مرا گرامی داشت)، و آنهايي را که به فقر ابتلا کرديم مي‌گويند: ﴿رَبِّي أَهانَنِ﴾(«پروردگارم مرا خوار کرده است)، در حالی که نه آن اکرام است و نه اين اهانت، هر دو آزمون است! بنابراین تا انسان در دنيا به سر مي‌برد، هر چه دارد آزمايش است.