Esra NEWS Agency: The commemoration ceremony of the first anniversary of the departure of Hujjat al-Islam wal-Muslimeen Seyyed Mahmoud Dua'ie, the representative of the Wali Fagih and the former head of the Institute of Itela'at was held, on Tuesday evening, 9^th of Khordad, 1402, with a video message from Grand Ayatollah Javadi Amoli at the conference hall named after him at the Itela'at institute.

Grand Ayatollah Javadi Amoli stated in a video message to this ceremony, "The late Hujjat al-Islam wa Muslimin Dua'ie (may Allah be pleased with him) when he was a student in Qom, in his stance, in publishing the revolutionary messages of Imam (may Allah be pleased with him) In other works that the elders of the Howzeh did, the announcements they gave, he would have check them well, then  he would published, maintained, secretly carry them and deliver them; He did this honestly and if face hardship, he would tolerate them in the way of Allah.

The full text of His Holiness' message is as follows:

أعوذ بالله من الشيطان الرجيم

بسم الله الرحمن الرحيم

«الحمدلله ربّ العالمين و صلّي الله علي جميع الأنبياء و المرسلين و الأئمة الهداة المهديّين و فاطمة الزّهراء سيّدة نساء العالمين، بهم نتولّي و من أعدائهم نتبرّء إلي الله».

We all have wishes and we do not know how to reach them; We are all interested in living a long and blessed life. This is our wishes and this interest is instilled in all of us. Is this a vain interest or is there a right way to reach it? Even though we know that no one has a long life as it is in our dreams! It has a right path that if one follows that path, will reach the destination.

It has been said: «العُلَمَاءُ بَاقُونَ مَا بَقِيَ الدَّهرُ»[1] it means that there are men living in the world who have permanent effect on this world. If this effect remains, it means that the owner of the work is alive, because this work will not be without its performer and this effect will not be without the effecter. It is not possible for the effect to remain and the effecter is gone. Otherwise, the relationship between this two would be terminated. If the writings of the late Kalini, Sheikh Sadouq, Sheikh Tusi, the late Bu Ali, Khwaja Nasir and other great people are still alive, it is clear that their glowing spirits are still alive and all of them are the students of Ahl al-Bayt (peace be upon them). If the guidance of Imam Sadiq, Imam Baqir and other Imams (peace be upon them) remains, and it turns out that their pure souls are alive.

It is not possible for the effect to remain and the effecter has been gone. Whether people know it or not, this book has its scientific effect. This being is alive and this being is the work of the noble, so he is alive.

Sometimes, the owner of the work may not be on earth because of natural death, but at the same time that the body is cold and turned to dust, the pure and untainted spirits are alive and when we express our love to them and say Salam to them reaches them. Our salute to them, is a sign that they are alive. When we visit the Shrine of the Imams (peace be upon them), we say, "I bear witness that you hear our words [2]", that is what it means.

Therefore, the first thing is that human can respond positively to that inner wish and live a long life; As long as that effect, that article, or that speech is alive, its effect is alive and it gives grace and benefits.

The second thing is, that it is not specific to a specific effect, or in other words, it is not specific. the action is the same. The carpet that an artist weaves for religious centers is until the thread of that carpet works, he is alive; The pure poem written by an artist in praise of Allah's men, especially Ahl al-Bayt (peace be upon them all), is alive; The guidance he gave, the speeches he gave, the positions he took, if the effect was in a right path, the effect is alive, and as long as it goes on his owner is also alive.

The next thing is that among the friends of the revolution and the supporters of the revolution, there were and are great men who have both potential truth and active truth; They have both good deeds and good motive, which means they did a good deed with good intentions. These are the people whose is until the effects of their deeds live, they are alive. The late Hujjat al-Islam wa al-Muslimin Dua’ie (may Allah be pleased with him) when he was a student in Qom, in his stances, in publishing the revolutionary messages of Imam (may Allah be pleased with him), in other works that the elders of the Howzeh did, the announcements that They gave, he was checking them well, published it, maintained it, secretly carry them and delivered them; He did this honestly and if he face hardship, he would tolerate them in the way of Allah.

When the Imam (may God bless him and grant him peace) arrived in Najaf, he went to Imam by any means, there, they sacrificed themselves in the service of the Imam, they did literature, and after the revolution came to fruition and the Imam (Radwan Allah Ta'ala alaihi) accepted the leadership of the revolution, Mr. Dua'ie accepted a mission from the Islamic system in Iraq, became the ambassador of Islamic Iran in Iraq and carried out the mission of the embassy.

In general, when you think about the life and tradition of the late Hojjat al-Islam Wa Al-Muslimeen, Mr. Dua'ie, you see that as much as he could, as much as he could by his academic and practical potential , he tried to be a follower of the Islamic system, to be a follower to the Imam, and to be a benefactor of the people. In the newspaper give information or guide or support, and as much as he could, he tried not to go astray or block anyone's way.

We hope that as long as his works are alive, his name is alive, as long as his works are fruitful, his soul is blessed and he benefits from the grace and blessings of the martyrs of Islam, he benefits from the grace and blessings of the Imamate of Imam (may God be pleased with him). Also, we hope that this Islamic system will be protected from any harm until the appearance of its original owner, the blessed existence of the Imam of time(my our souls be sacrified before him)!

«غفر الله لنا و لکم و السلام علیکم و رحمة الله و برکاته»

[1]. Nahj al-Balagha, Hikmat 147.

[2]. Al-Mazar al-Kabir, p. 211.

سید محمود دعایی، نماینده ولی فقیه و سرپرست پیشین مؤسسه اطلاعات، عصر سه‌شنبه ۹ خرداد ۱۴۰۲با پیام تصویری آیت الله العظمی جوادی آملی در محل سالن زنده‌یاد سید محمود دعایی (سالن همایش‌ها) مؤسسه اطلاعات برگزار شد.
​​​​​​​
​​​​​​​آیت الله العظمی جوادی آملی در پیامی تصویری به این مراسم، اظهار داشتند: مرحوم حجت الاسلام و المسلمین دعایی(رضوان الله تعالی علیه)   وقتی که در قم طلبه بود، در موضع گیری هایش، در نشر پیام های انقلابی امام(رضوان الله علیه)، در سایر کارهایی که بزرگان حوزه انجام می دادند، اعلامیه هایی که می دادند، خوب بررسی می کرد منتشر می کرد نگهداری می کرد جاسازی می کرد و می رساند؛ صادقانه این کار را می کرد و اگر حوادث تلخی هم برای او پیش می آمد، لله تحمل می کرد.



​​​​​​​متن کامل پیام معظم له بدین شرح است:

أعوذ بالله من الشيطان الرجيم

بسم الله الرحمن الرحيم

«الحمدلله ربّ العالمين و صلّي الله علي جميع الأنبياء و المرسلين و الأئمة الهداة المهديّين و فاطمة الزّهراء سيّدة نساء العالمين، بهم نتولّي و من أعدائهم نتبرّء إلي الله».

انسان، خواسته ای دارد و نمی داند که از چه راه به آن خواسته برسد؛ همه ما علاقه مندیم که عمر طولانی و بابرکت داشته باشیم و در درازمدت بمانیم. این علاقه ماست و این علاقه در نهاد و نهان همه ما غرس شده است. آیا این یک علاقه یاوه و بیهوده است یا راه صحیح دارد؟ با اینکه می دانیم کسی عمر طولانی به آن معنایی که در آرزوهای ما هست ندارد! این یک راه صحیح دارد که اگر کسی آن راه را طی کند، به مقصد می رسد.

اینکه فرمودند: «العُلَمَاءُ بَاقُونَ مَا بَقِيَ الدَّهرُ»[1]یعنی مردانی در جهان زندگی می کنند که کار ماندنی دارند. این کار که می ماند، یعنی صاحب کار زنده است، چون این فعل بدون فاعل نخواهد بود و این اثر بدون مؤثر نیست. ممکن نیست اثر بماند و مؤثر رفته باشد، وگرنه رابطه قطع خواهد شد. اگر نوشته های مرحوم کلینی، شیخ صدوق، شیخ طوسی، مرحوم بوعلی، خواجه نصیر و سایر بزرگان همچنان زنده است، معلوم می شود که ارواح تابناک اینها همچنان زنده اند و همه اینها شاگردان اهل بیت(علیهم الصلاة و علیهم السلام)اند و اگر راهنمایی های امام صادق و امام باقر و سایر ائمه(صلوات الله علیهم اجمعین) مانده است معلوم می شود که ارواح مطهر اینها زنده است.

ممکن نیست که اثر بماند و مؤثر از بین رفته باشد. چه انسان بداند و چه نداند، این کتاب، اثر علمی خود را دارد. این موجود، زنده است و این موجود، اثر آن بزرگوار است، پس او زنده است.

گاهی ممکن است خود صاحب اثر به حسب مرگ طبیعی در روی زمین نباشد اما در عین حال که بدن و جسد سرد شد و خاک شد، ارواح، طیب و طاهر زنده باشند و این عرض ادب ها که ما به حضور بزرگان می کنیم و به آنها سلام می کنیم، نشانه آن است که آنها زنده اند. وقتی به بارگاه ائمه(علیهم السلام) مشرف می شویم عرض می کنیم من شهادت می دهم که شما کلام ما را می شنوید[2]، معنایش همین است.

بنابراین مطلب اول آن است که انسان می تواند به آن خواسته درونی خود پاسخ مثبت بدهد و عمر طولانی داشته باشد؛ تا آن اثر، آن مقال، یا آن مقالت زنده است، مؤثرش زنده است و فیض می برد و فائز می شود.

مطلب دوم آن است که این اختصاصی به یک رشته خاص ندارد یا به قول، مخصوص نیست، فعل هم همین طور است. فرشی را که یک هنرمند برای مراکز مذهب بافت، تا آن فرش هست، تا تار و پود آن فرش سالم است، او زنده است؛ شعر نابی را که یک هنرمند در مدح مردان الهی به ویژه اهل بیت(صلوات الله علیهم اجمعین) سروده است، زنده است؛ راهنمایی هایی که کرد سخنرانی هایی که کرد موضع گیری هایی که کرد، اگر حق بود زنده است و تا زنده است صاحبش هم زنده است.

مطلب بعدی آن است که در بین دوستان انقلاب و یاران انقلاب، مردان بزرگی بوده و هستند که اینها هم صدق قابلی دارند هم صدق فاعلی دارند؛ هم حُسن فعلی دارند هم حُسن فاعلی دارند یعنی کار خوب را با نیت خوب انجام دادند. اینها کسانی اند که تا آن کار خوب هست و تا اثر آن نیت خوب هست، اینها زنده اند. مرحوم حجت الاسلام و المسلمین دعایی(رضوان الله تعالی علیه)   وقتی که در قم طلبه بود، در موضع گیری هایش، در نشر پیام های انقلابی امام(رضوان الله علیه)، در سایر کارهایی که بزرگان حوزه انجام می دادند، اعلامیه هایی که می دادند، خوب بررسی می کرد منتشر می کرد نگهداری می کرد جاسازی می کرد و می رساند؛ صادقانه این کار را می کرد و اگر حوادث تلخی هم برای او پیش می آمد، لله تحمل می کرد.

وقتی امام(رضوان الله تعالی علیه) به نجف وارد شدند، به هر وسیله ای بود خودشان را به حضور امام رساندند، آنجا در خدمت امام در حوزه علمی نجف فداکاری می کردند تبلیغات انجام می دادند و بعد از اینکه انقلاب به ثمر رسید و امام(رضوان الله تعالی علیه) رهبری انقلاب را بر عهده گرفت، مأموریتی را از طرف نظام اسلامی در همان عراق پذیرفتند، سفیر ایران اسلامی در عراق شدند و رسالت سفارت را انجام می دادند.

در جمع وقتی درباره سیره و سنت مرحوم حجت الاسلام و المسلمین آقای دعایی فکر می کنید می بینید تا آنجا که مقدورش بود تا آنجا که در وُسع علمی او و عملی او می گنجید، می کوشید که پیرو نظام اسلامی باشد تابع امام باشد خیرخواه مردم باشد، در روزنامه اطلاعات رقم بزند یا هدایت کند یا حمایت کند و تا آنجا که مقدورش بود سعی می کرد نه بی راهه برود نه راه کسی را ببندد.

امیدواریم که تا آثار او زنده است، نام او زنده باشد، تا آثار او ثمربخش است، روح او متنعم باشد و از فیض و فوز شهدای اسلام بهره ببرد، از فیض و فوز امامت امام(رضوان الله تعالی علیه) بهره ببرد و این نظام اسلامی تا ظهور صاحب اصلی و اصیلش، وجود مبارک ولی عصر(ارواحنا فداه) از هر گزندی محفوظ بماند!

«غفر الله لنا و لکم و السلام علیکم و رحمة الله و برکاته»

[1]. نهج البلاغة، حکمت147.

[2]. المزار الکبیر، ص 211.

​​​​​​​