پایگاه اطلاع رسانی اسراء: مراسم گرامیداشت نخستین سالگرد درگذشت زنده‌یاد حجت‌الاسلام والمسلمین سید محمود دعایی، نماینده ولی فقیه و سرپرست پیشین مؤسسه اطلاعات، عصر سه‌شنبه ۹ خرداد ۱۴۰۲با پیام تصویری آیت الله العظمی جوادی آملی در محل سالن زنده‌یاد سید محمود دعایی (سالن همایش‌ها) مؤسسه اطلاعات برگزار شد.
​​​​​​​
​​​​​​​آیت الله العظمی جوادی آملی در پیامی تصویری به این مراسم، اظهار داشتند: مرحوم حجت الاسلام و المسلمین دعایی(رضوان الله تعالی علیه)   وقتی که در قم طلبه بود، در موضع گیری هایش، در نشر پیام های انقلابی امام(رضوان الله علیه)، در سایر کارهایی که بزرگان حوزه انجام می دادند، اعلامیه هایی که می دادند، خوب بررسی می کرد منتشر می کرد نگهداری می کرد جاسازی می کرد و می رساند؛ صادقانه این کار را می کرد و اگر حوادث تلخی هم برای او پیش می آمد، لله تحمل می کرد.



​​​​​​​متن کامل پیام معظم له بدین شرح است:

أعوذ بالله من الشيطان الرجيم

بسم الله الرحمن الرحيم

«الحمدلله ربّ العالمين و صلّي الله علي جميع الأنبياء و المرسلين و الأئمة الهداة المهديّين و فاطمة الزّهراء سيّدة نساء العالمين، بهم نتولّي و من أعدائهم نتبرّء إلي الله».

انسان، خواسته ای دارد و نمی داند که از چه راه به آن خواسته برسد؛ همه ما علاقه مندیم که عمر طولانی و بابرکت داشته باشیم و در درازمدت بمانیم. این علاقه ماست و این علاقه در نهاد و نهان همه ما غرس شده است. آیا این یک علاقه یاوه و بیهوده است یا راه صحیح دارد؟ با اینکه می دانیم کسی عمر طولانی به آن معنایی که در آرزوهای ما هست ندارد! این یک راه صحیح دارد که اگر کسی آن راه را طی کند، به مقصد می رسد.

اینکه فرمودند: «العُلَمَاءُ بَاقُونَ مَا بَقِيَ الدَّهرُ»[1]یعنی مردانی در جهان زندگی می کنند که کار ماندنی دارند. این کار که می ماند، یعنی صاحب کار زنده است، چون این فعل بدون فاعل نخواهد بود و این اثر بدون مؤثر نیست. ممکن نیست اثر بماند و مؤثر رفته باشد، وگرنه رابطه قطع خواهد شد. اگر نوشته های مرحوم کلینی، شیخ صدوق، شیخ طوسی، مرحوم بوعلی، خواجه نصیر و سایر بزرگان همچنان زنده است، معلوم می شود که ارواح تابناک اینها همچنان زنده اند و همه اینها شاگردان اهل بیت(علیهم الصلاة و علیهم السلام)اند و اگر راهنمایی های امام صادق و امام باقر و سایر ائمه(صلوات الله علیهم اجمعین) مانده است معلوم می شود که ارواح مطهر اینها زنده است.

ممکن نیست که اثر بماند و مؤثر از بین رفته باشد. چه انسان بداند و چه نداند، این کتاب، اثر علمی خود را دارد. این موجود، زنده است و این موجود، اثر آن بزرگوار است، پس او زنده است.

گاهی ممکن است خود صاحب اثر به حسب مرگ طبیعی در روی زمین نباشد اما در عین حال که بدن و جسد سرد شد و خاک شد، ارواح، طیب و طاهر زنده باشند و این عرض ادب ها که ما به حضور بزرگان می کنیم و به آنها سلام می کنیم، نشانه آن است که آنها زنده اند. وقتی به بارگاه ائمه(علیهم السلام) مشرف می شویم عرض می کنیم من شهادت می دهم که شما کلام ما را می شنوید[2]، معنایش همین است.

بنابراین مطلب اول آن است که انسان می تواند به آن خواسته درونی خود پاسخ مثبت بدهد و عمر طولانی داشته باشد؛ تا آن اثر، آن مقال، یا آن مقالت زنده است، مؤثرش زنده است و فیض می برد و فائز می شود.

مطلب دوم آن است که این اختصاصی به یک رشته خاص ندارد یا به قول، مخصوص نیست، فعل هم همین طور است. فرشی را که یک هنرمند برای مراکز مذهب بافت، تا آن فرش هست، تا تار و پود آن فرش سالم است، او زنده است؛ شعر نابی را که یک هنرمند در مدح مردان الهی به ویژه اهل بیت(صلوات الله علیهم اجمعین) سروده است، زنده است؛ راهنمایی هایی که کرد سخنرانی هایی که کرد موضع گیری هایی که کرد، اگر حق بود زنده است و تا زنده است صاحبش هم زنده است.

مطلب بعدی آن است که در بین دوستان انقلاب و یاران انقلاب، مردان بزرگی بوده و هستند که اینها هم صدق قابلی دارند هم صدق فاعلی دارند؛ هم حُسن فعلی دارند هم حُسن فاعلی دارند یعنی کار خوب را با نیت خوب انجام دادند. اینها کسانی اند که تا آن کار خوب هست و تا اثر آن نیت خوب هست، اینها زنده اند. مرحوم حجت الاسلام و المسلمین دعایی(رضوان الله تعالی علیه)   وقتی که در قم طلبه بود، در موضع گیری هایش، در نشر پیام های انقلابی امام(رضوان الله علیه)، در سایر کارهایی که بزرگان حوزه انجام می دادند، اعلامیه هایی که می دادند، خوب بررسی می کرد منتشر می کرد نگهداری می کرد جاسازی می کرد و می رساند؛ صادقانه این کار را می کرد و اگر حوادث تلخی هم برای او پیش می آمد، لله تحمل می کرد.

وقتی امام(رضوان الله تعالی علیه) به نجف وارد شدند، به هر وسیله ای بود خودشان را به حضور امام رساندند، آنجا در خدمت امام در حوزه علمی نجف فداکاری می کردند تبلیغات انجام می دادند و بعد از اینکه انقلاب به ثمر رسید و امام(رضوان الله تعالی علیه) رهبری انقلاب را بر عهده گرفت، مأموریتی را از طرف نظام اسلامی در همان عراق پذیرفتند، سفیر ایران اسلامی در عراق شدند و رسالت سفارت را انجام می دادند.

در جمع وقتی درباره سیره و سنت مرحوم حجت الاسلام و المسلمین آقای دعایی فکر می کنید می بینید تا آنجا که مقدورش بود تا آنجا که در وُسع علمی او و عملی او می گنجید، می کوشید که پیرو نظام اسلامی باشد تابع امام باشد خیرخواه مردم باشد، در روزنامه اطلاعات رقم بزند یا هدایت کند یا حمایت کند و تا آنجا که مقدورش بود سعی می کرد نه بی راهه برود نه راه کسی را ببندد.

امیدواریم که تا آثار او زنده است، نام او زنده باشد، تا آثار او ثمربخش است، روح او متنعم باشد و از فیض و فوز شهدای اسلام بهره ببرد، از فیض و فوز امامت امام(رضوان الله تعالی علیه) بهره ببرد و این نظام اسلامی تا ظهور صاحب اصلی و اصیلش، وجود مبارک ولی عصر(ارواحنا فداه) از هر گزندی محفوظ بماند!

«غفر الله لنا و لکم و السلام علیکم و رحمة الله و برکاته»

[1]. نهج البلاغة، حکمت147.

[2]. المزار الکبیر، ص 211.

​​​​​​​