مردان الهي در همهٴ مقاطع حيات، مايهٴ رحمت هستند. خداي سبحان بر يحيي (عليه‌السلام) شخصاً سلام مي‌فرستد و به عيسي مسيح (عليه‌السلام) اجازه مي‌دهد كه از طرف خدا بر خود سلام بفرستد.

انسان‌هاي صالح سالك، كه بزرگان از اهل نبوّت و معنا اسوه و قدوهٴ آنها هستند، كساني مي‌باشند كه دربارهٴ آنها مي‌توان گفت: «و السّلام عليه يوم ولد و يوم مات و يوم يبعث حيّاً». يكي از آن بزرگان، حضرت امام امّت (قدّس سرّه) بود كه به حق مي‌توان گفت حيات او با رحمت خاصّهٴ الهي اداره مي‌شد و رحلت او نيز به شرح أيضاً.

آنچه در اين مجال مطرح است، توضيح كوتاهي پيرامون وصيّت‌نامهٴ آن حضرت، برگرفته ازبنان ارزشمند استاد معظم حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی در  کتاب "بنیان مرصوص" ایشان مي‌باشد که اهمیت نگاه امامِ دلها نسبت به سفر آخرت را برای همگان تبیین می نماید.

 از حضرت امام صادق (عليه‌السلام) رسيده است كه فرمود: «إن أُجّلت فى عمرك يومين فاجعلْ أحدَهما لأدبك لِتَستَعينَ به علي يومِ موتِك». يعني اگر تنها دو روز مهلت پيدا كردي، يك روز را براي كارهاي مرگ و پس از مرگ خود انتخاب كن، به حضرت عرض كردند كه ما چگونه براي جريان مرگ خود مدد بگيريم؟ فرمود: نسبت به آيندگان و تدبير آنها اظهار نظر كنيد، كاري كنيد كه آنها را به خوبي اداره كنند. حُسن تدبير دربارهٴ آنها كه بعد از شما مي‌مانند، استعانت به جريان مرگ است. همچنين انسان تا مي‌تواند بايد وصيّ خود باشد و خود را وصيّ خويش قرار دهد كه كارها را در زمان حيات انجام داده و مشكلاتي را براي ديگران واگذار نكند.

مهم‌ترين وصيّت وجود مبارك رسول الله (صلي الله عليه و آله و سلم) اين بود: «إنّى تاركٌ فيكم الثّقلين، كتاب اللهِ و عترتى».يعني قرآن و اهل بيت را رعايت كنيد. قرآن را بخوانيد، بفهميد، عمل كنيد، احكام آن را اجـرا، حدود آن را حفظ و معارف آن را منتشر كنيد. همچنين به اهل بيت (عليهم‌السلام) اقتدا كرده، سخنان آنها را درك نموده، آنها را امام و اسوهٴ خود دانسته و پيروي آنها را فضيلت بشماريد.

 امّا ببينيم كه امام بزرگوار ما (قدّس سرّه) چگونه وصيّت كرده است. او نيز از اين جهت كه نايب حضرت وليّ عصر (أرواحنا فداه) و عبد صالح سالك و پيرو قرآن و عترت است، در آغاز وصيّت‌نامهٴ سياسي الهي خود در پيش‌گفتار رسمي آن، هرچه سخن گفت، دربارهٴ قرآن و عترت و تعظيم آنها و بزرگداشت معناي قرآن و عمل به آن و اجراي حدود قرآن و حفظ و نشر معارف آن سخن گفت. همچنين حضرتش بزرگداشت مكتب عترت، ماتم‌سرايي در سوگ سالار شهيدان (عليه‌السلام)، گرامي داشتن اهل بيت (عليهم‌السلام) و براي آنها در مواليد و وَفَيات، حرمت خاص قايل شدن و مانند آن را به نحو مبسوط مطرح كرده است.بنابراین حضرت امام امّت (قدّس سرّه) سخني جز سخن حضرت نبيّ اكرم (صلي الله عليه و آله و سلم) و عليّ بن ابي طالب و ائمّهٴ معصومين (عليهم آلاف التّحيّة والثّناء) نداشت.

آیت الله العظمی جوادی آملی، وصیت نامه آن عزیز سفرکرده را منحصر به مردم ایران ندانستند و مرقوم داشتند:

  وصيّت حضرت امام امّت (قدّس سرّه) تنها به مردم ايران اسلامي نبود، گرچه بيش از هر كسي مردم فداكار ايران اسلامي موظّف هستند كه اين وصيّت‌نامه را خوانده به آن و عمل كنند، امّا وصيّت ايشان به عالم بشريّت و جهان اسلام و جامعهٴ بيش از يك ميلياردي قرآن و سنّت حضرت رسول اكرم (صلي الله عليه و آله و سلم) بود، بلكه از اين وسيع‌تر، به جامعهٴ «بشريّت» بود. او همهٴ فِرَق را وصيّت كرده است، خواه آنها كه بينش الهي دارند، خواه آنان كه فاقد بينش الهي مي‌باشند. او آنها را نيز وصيّت كرده است كه درست بينديشند و در كار خود و مكتب خويش تجديد نظر كنند.

پیروی محض از فرمایشات معصومین(ع) در متن وصیت نامه امام امّت

  حضرت امام امّت (قدّس سرّه) بمانند اجداد طاهرینشان که فرمودند: «أحيوا الحقّ».حق را احيا كنيد و از قرآن و عترت جدايي نگيريد، ما را به «وحدت» دعوت كرده است، امّا در سايهٴ قرآن و عترت؛ چه‌اينكه ما را به «حفظ نظام اسلامي» كه امانت الهي است، فرا خوانده است، ولي در پرتو قرآن و عترت؛ چنانكه ما را به حفظ حدود و مرزهاي اسلامي و حضور در صحنهٴ سياست اسلامي وصيّت كرده است، امّا در ظّل قرآن و عترت. و بالاخره اگر اصل نه شرقي نه غربي، حمايت از محرومان و مستضعفان، جنگ فقر و غنا و صدها مسئلهٴ ديگر را در وصيّت‌نامهٴ خود طرح كرد و وظيفهٴ ارتش، سپاه، دولت، مجلس و قوّهٴ قضائيّه را مشخّص نموده و شوراي نگهبان را به وظايفشان آشناكرد و همهٴ ارگانها ونهادهاي انقلابي، اداري و دولتي را رهنمود داد و آحاد امّت فداكار ايران اسلامي را هدايت كرد، به منزلهٴ شرح براي همان متن است.

معظم له حالات پایانی امام خوبیها را نیز نشانهٴ بندگي خالص ايشان برشمرده و آورده اند:

 شما در پايان وصيّت‌نامهٴ حضرت امام (قدّس سرّه) ديديد كه ايشان فرمود: «با دلي آرام و قلبي مطمئن و روحي شاد و ضميري اميدوار به فضل خدا از خدمت خواهران و برادران مرخص و به سوي جايگاه ابدي سفر مي‌كنم …» اين، سخن وجود مبارك رسول الله (صلي الله عليه و آله و سلم) را تداعي مي‌كند. گرچه انسان از آن جهت كه بندهٴ خداست، موظّف است كه همواره بنالد و بگويد: «و سلاحُهُ البُكاء»، و آن نماز شب حضرت امام (رضوان الله تعالي عليه) در حال بيماري در روي تخت بيمارستان نشانهٴ بندگي خالص ايشان است، امّا از آن جهت كه عبد صالح سالك دلي دارد كه به ياد حق مطمئنّ است: ﴿ألا بذِكْرِ اللهِ تَطمئِنُّ القلوبُ﴾ به لطف حق اميدوار و از آيندهٴ خود مستحضر بوده و جاي خود را در بهشت مي‌بيند.

گاهي بلنداي صداي حضرت امام امّت (قدّس سرّه) را مي‌شنيديم كه مي‌فرمود: «مناجات شعبانيّه» چه مي‌كند، و گاهي آيهٴ كريمهٴ: ﴿فادخلي في عبادي و ادخلي جنّتي﴾ را معنا كرده و مي‌فرمود: دخول در زمردهٴ بندگان خاصّ خدا و ورود در «جنّة اللّقاء» بهرهٴ اَوْحَديّ از انسان‌هاي صالحِ سالك است.

و شما ديديد اين امّت فداكار در تمام مراحل انجام وظيفه كرده و خود را بر قبر حضرت امام (قدّس سرّه) انداخته و تبرّك مي‌جستند سرّش آن است كه كمتر امامزاده‌اي است كه در اين قرون و اعصار بركاتي همچون حضرت امام امّت (قدّس سرّه) داشته باشد.

 بنابراين بر فرد فرد ما لازم است كه به عنوان عمل به وصيّت حضرت امام امّت (قدّس سرّه) اين نظام اسلامي را حفظ و از آن نگهداري كنيم و رهبري انقلاب و ارگانهاي رسمي انقلاب را با اتّحاد و وحدت و صميميّت حفظ كنيم. عزيزان مرزدارمان را همچنان دعا و تقويت كنيم، دولت و خدمتگذاران دولت و همهٴ خدمتگزاران و دست‌اندركاران نظام اسلامي، مخصوصاً مقام معظّم رهبري را دعا و تأييد كنيم. يكديگر را بيش از پيش با صفا و صميميّت دوست داشته باشيم و بپذيريم.

-------------------------------------------------------------------------------

منبع:کتاب بنیان مرصوص امام خمینی در بیان و بنان حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی، ص410