مرکز الإسراء للنشر هو الناشر الاختصاصيّ لتألیفات سماحة آیة الله الشیخ عبدالله الجواديّ الآمليّ (دام ظلّه) فبدأ المرکز هذا عمله في سنة 1372 الشمسیة؛ فمن أعمال هذا المرکز القیام بإنتاج التألیفات مکتوباً بکیفیة مطلوبة وأساسیّة، مع عرض سریع، وفي الوقت المحدّد، وبسعر مناسب، ودعم للإصدارات، وتهیئة إمکان الوصول السریع وبأسعار قلیلة للمخاطبین في داخل البلد وخارجه بالنسبة إلی الإصدارات، وأیضاً المشارکة في المعارض الدولیة الخارجیة والداخلیة.
پایگاه اطلاع رسانی اسراء: 24 آبان، سالروز درگذشت فرزانه فرهیخته و عارف کامل آیت الله سید محمد حسین طباطبایی (ره) صاحب تفسیر شریف المیزان است که عمر خود را برای شکوفایی معارف دینی و گسترش آن در جامعه انسانی هدیه نمود. به مناسبت بزرگداشت آن مفسر و فيلسوف عالي مقدار، انوار تابناكش را از شعاع انديشه شاگرد و خلف راستينش؛ علامه فرزانه و حكيم متاله حضرت آيت الله جوادي آملي (دام ظله) كند و كاو مي نمائيم.
آیت الله العظمی جوادی آملی در کتاب «شمس الوحی تبریزی» که به توصیف ویژگی های علمی و معرفتی علامه طباطبایی پرداخته اند، مرقوم داشته اند: درباره حضرت رسول اكرم صلي الله عليه و آله و سلم وارد شده است كه اخلاق ايشان قرآن بود: «كان خلقه القرآن» ؛ يعني اگر عصاره زندگي رسول مكرّم اسلام صلي الله عليه و آله و سلم به شكل كتاب تدوين يابد، قرآن كريم خواهد بود و اگر قرآن كريم به صورت يك انسان درآيد، رسول خداصلي الله عليه و آله و سلم خواهد شد. شاگردان مكتب پيامبرصلي الله عليه و آله و سلم نيز كه يكي از آنان استاد علاّمهِ بود، به همان اندازه كه به پيامبرصلي الله عليه و آله و سلم انتساب و اقتدا داشتند، اخلاقشان قرآني بود.
علاّمه طباطبايي فرهيخته اي بود داراي عدل، تقوا، تواضع، ادب، زهد، احسان، قناعت، صفا، صميميّت، رأفت و ديگر فضايل قرآني انساني، زيرا وي عمري در خدمت قرآن كريم زندگي كرد و درباره قرآن سخن گفت، نگاشت و نشر داد و بر اين پايه، هم معارف قرآن در جانش مستقر شده بود و هم آثار قرآن مجيد در سيره آموزنده او به خوبي مشهود بود. هر آيه اي را كه خداي سبحان در قرآن كريم نصب العين انسان كامل مي داند، در سيماي اين مرد بزرگ و مفسّر عظيم الشأن يافت مي شد. مجلس او مجلس ادب اسلامي و خلق الهي و سرشار از بركات علمي و معنوي بود و «ترك اولي» كمتر در ايشان اتفاق مي افتاد. نام هيچ كس را به بدي بر زبان نمي راند و بدِ كسي را نمي خواست، بلكه خير و سعادت همگان را آرزو داشت.
اگر رنجي به ايشان مي رسيد، براي رضاي خداوند، صابرانه آن را تحمّل مي كرد و شكيبايي را از دست نمي داد. صبر و شكر ايشان فراوان و اهل حلم و انابه بود و چون در برابر حق خاضع بود، هرگز به فكر جاه و مقام نبود و در مجالس ايشان هرگز زخارف دنيا مطرح نمي شد و هيچ گاه سخن از اين نبود كه چه كسي به چه مقام و نوايي رسيده است.
ايشان نسبت به پرسشگران، بسيار رئوف و مهربان بود و در مجالس به هر پرسشي پاسخ مناسبي مي داد و ويژگي پيامبرصلي الله عليه و آله و سلم: ﴿بِالمُؤمِنينَ رَءوفٌ رَحيم﴾ در حدّ و سعه وجودي ايشان آشكار بود. وي سعي داشت هر سؤالي را كه در زمينه معارف و حقايق الهي از ايشان مي شد، پاسخ گويد؛ پاسخي درخور و شايسته فهم پرسشگر.
از حضرت عيسي(عليه‌السلام) سؤال شد كه با چه كسي همنشين باشيم؟ فرمود: من يذكّركم الله رؤيته و يزيد في علمكم منطقه و يرغّبكم في الاخرة عمله ؛
در مجلس كسي حضور يابيد كه داراي سه ويژگي باشد: 1. ديدار او شما را به ياد خدا اندازد. 2. گفتار و انديشه او بر منطق و دانش شما بيفزايد و فرهنگ فكري او بالندگي دهد. 3. كردار او شما را به آخرت تشويق كند.
اين سه اصل در وجود علاّمهِ مشاهده مي شد؛ هم تقوا و وارستگي داشت و از اين رو بين حق و باطل به خوبي تشخيص مي داد و هم نورانيّتي داشت كه در حدّ خود در هيچ مسئله اي از مسائل جهان بيني، معرفتي و شهودي، درمانده و بدون تحليل نبود و در واقع، خداوند معلّم او بود و استاداني چيره دست را به تربيت او واداشت و از شاگرداني دانشمند برخوردار شد كه هر يك در آسمان فضيلت و معرفت، ستارگاني بودند كه گرداگرد آفتاب وجودش مي گشتند و پس از وفاتش سپهر دانش را زينت بخش گشتند.
منبع.......................................
برگرفته از کتاب شمس الوحی تبریزی، حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی، ص233
