مرکز الإسراء للنشر هو الناشر الاختصاصيّ لتألیفات سماحة آیة الله الشیخ عبدالله الجواديّ الآمليّ (دام ظلّه) فبدأ المرکز هذا عمله في سنة 1372 الشمسیة؛ فمن أعمال هذا المرکز القیام بإنتاج التألیفات مکتوباً بکیفیة مطلوبة وأساسیّة، مع عرض سریع، وفي الوقت المحدّد، وبسعر مناسب، ودعم للإصدارات، وتهیئة إمکان الوصول السریع وبأسعار قلیلة للمخاطبین في داخل البلد وخارجه بالنسبة إلی الإصدارات، وأیضاً المشارکة في المعارض الدولیة الخارجیة والداخلیة.
به گزارش خبرنگار پايگاه اطلاع‌رساني اسراء: جلسه درس اخلاق اين هفته آیت الله العظمی جوادی آملی با حضور علاقه‌مندان به معارف وحياني و قرآني در بنياد بين‌المللي علوم وحياني اسراء تشكيل شد. در اين جلسه حضرت آيت الله العظمي جوادي آملي پس از گراميداشت ايام پربركت رجب و عرض تسليت به مناسبت فرارسيدن ايام شهادت امام موسي كاظم(ع) به بيان بركات اين ماه پرفيض و بركت پرداختند و اظهار داشتند: يکي از فيض‌هاي عميق و مهمّ دهه سوم ماه پربرکت رجب روزه گرفتن در روز مبعث است، آنها که جوان‌اند و قدرت بدني‌شان مناسب هست حيف است که از روزه اين روز بي‌بهره باشند. خداي سبحان خود را به عنوان معلم معرفي کرد: ﴿عَلَّمَ الْإِنسَانَ مَا لَمْ يَعْلَمْ﴾؛ و برنامه درسي خودش را هم قرآن کريم معرفي کرد؛ اعم از قرآن صامت و ناطق که اهل بيت علیهم السلام هستند.
ايشان ادامه دادند: مستحضريد که در سوره مبارکه «الرحمن» هم خود را معلم معرفي کرد، هم خود را با اسم اعظم «الرحمن» معرفي کرد و هم برنامه درسي خود را بیان نمود. چندين رساله در زمينه همين چهار جمله نوشته شده، يکي اينکه «الرحمن» معلم است نه «العليم». خدا نمي‌خواهد فقط جامعه عالم بشود، مي‌خواهد عاقل بشود، عالم عادل بشود. اگر گفتند رحمان تدريس ميکند يعني چه؟ اگر مهندس تدريس ميکند يعني درس هندسه مي‌دهد؟ اگر گفتند فقيه تدريس ميکند يعني درس فقه مي‌دهد. اما اگر گفتند «الرحمن» تدريس ميکند يعني چه؟ یعنی آن رحمت رحمانيه را تدريس ميکند. اين فرصت‌ها هست. يک مقدارش در درس و بحث هست، يک مقدارش هم در نماز شب در روزه‌هاي اين ايام خيلي براي جوان وجه ندارد که روز مبعث را روزه بگيرد، شما در فضائل روزه روز مبعث نگاه کنيد، دعاي شب مبعث را که مرحوم محدّث قمي هم نقل کرده است ببينيد در دعاي شب مبعث ما خدا را سوگند مي‌دهيم يا به بارگاه الهي عرض مي‌کنيم خدايا! به تجلّي اعظم تو؛ يعني از اين تجلّي که عظيم‌تر که خدا ندارد. اينها کمک ميکند که انسان بشود شاگرد خدا.
معظم‌له در ادامه شرح نامه‌هاي حضرت امير(ع) در نهج البلاغه به شرح نامه شصت و دوم پرداخته و با اشاره به اهميت حضور مردم در صحنه های مختلف کشور، اذعان داشتند: اين نامه 62 نامه‌اي است که وجود مبارک حضرت امير(سلام الله عليه) براي مردم مصر نوشت. به مردم مصر گفت: مردم! داشتنِ رهبر خوب نيمي از موفقيت است، نگوييد ما رهبري مثل علي بن ابيطالب داريم! نگوييد نماينده‌اي مثل مالک اشتر داريم! مادامي که در مسير نباشيد شکست حتمي است چه اينکه شکست پیش امد. مگر حکومت حضرت امير شکست نخورد؟ مگر خود حضرت امير را شهيد نکردند؟ مگر دوستانش را يکي پس از ديگري شهيد نکردند؟ لذا مردم بايد همیشه در صحنه باشيد.
ايشان اذعان داشتند: به مردم مصر فرمود: اگر يک ملتي بخوابد، دشمن او که به خواب نرفته! حمله ميکند و مستحضريد بدترين خواب هم، خوابِ روح است. شما از بهترين دعاهاي ماه مبارک رمضان مخصوصاً روزهاي اول واينها اين است که به ما آموختند که بگوييم: خدايا! ما را از خواب غفلت بيدار کن! در نهج البلاغه وجود مبارک حضرت امير مي‌گويد من پناه مي‌برم به خدا از اينکه عقل مردم تعطيل باشد بخوابد، به مردم مصر ميفرمايد که انسان بايد بخوابد خستگي بدنش رفع بشود، ولي مبادا کاري کنيد که عقلتان بخوابد، فکر شما بخوابد. بيراهه برويد يا راه کسي را ببنديد.
حضرت آيت الله العظمي جوادي آملي بيان داشتند: حضرت امير(ع) فرمود من فکر نمي‌کردم اينها غدير را فراموش بکنند ما را خانه‌نشين بکنند؛ اما آمدند اين کار را کردند. اصلاً در خيال من نمي‌گنجيد، از جهت بشري البته. اصلاً به ذهن من نمي‌آمد که اهل بيت را اينها خانه‌نشين بکنند و سقيفه را بر غدير مقدم بدارند، من فکر نمي‌کردم. که از خاندان پيغمبر جدا شوند. تقريباً دو ماه و اندي از جريان غدير گذشت، همه‌شان حاضر بودند در آن صحنه، يک صحنه صدهزار نفري، فاصله غدير و رحلت حضرت 28 صفر دو ماه و اندي بود، حضرت فرمود من فکر نمي‌کردم! همه‌شان قصه غدير را با هم گفتگو مي‌کردند. من هيچ فکر نمي‌کردم که اينها غدير را رها کنند و سقيفه را راه‌اندازي کنند و برود با کسي ديگر بيعت کنند. من ديدم اگر وارد اين صحنه بشوم از غدير بخواهم حمايت کنم در بطلان سقيفه دخالت بکنم، چيزي از دين نمي‌ماند. من ساکت شدم خانه‌نشين شدم. گرچه از دید من اين حکومت يک متاع چند روزه است اين حكومت براي من آب بيني بُز است.
