پایگاه اطلاع رسانی اسراء: به مناسبت فرارسیدن ایام اربعین سیدالشهداء علیه السلام، فرازهایی از فرمایشات حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی در خصوص عظمت قیام اباعبدالله الحسین و اربعین حسینی، را از نظر می گذرانیم.

آیت الله العظمی جوادی آملی بیان داشتند: جریان سید الشهدا(سلام الله علیه)، جریان قیام یک مظلوم در برابر ظالم و اینها نبود، گرچه مظلوم بودند، گرچه با ظالم مبارزه کردند، این موارد سرجای خود محفوظ است؛ اما این‌طور که ذات أقدس الهی در این جریان سرمایه‎گذاری کرده، صرف اینکه یک مظلومی در برابر ظالم بایستد و مقاومت کند نیست. در جریان سید الشهدا، این یکی از گوشه‎های نازل مسئله است که شخصی به عنوان امام در برابر ظالم قیام کرده است.

ایشان ادامه دادند: در طول تاریخ حوادث بسیار سنگینی در همین ایران و غیر ایران رخ داده است؛ مگر جریان فخّ کمتر از کربلا بود؟! البته آنها امام معصوم نبودند، ظلم به آنها مثل ظلم به امام معصوم نبود؛ اما در طول تاریخ ظلم فراوان اتفاق افتاده، در همین ایران در جریان حمله مغول، اینها بی‌رحمانه افراد زیادی را در این مملکت کشتند، بسیاری از سرهایی را که بریدند، پوست‌سر اینها را کندند، پوست را پر از کاه کردند و برای عبرت در شهرها گرداندند، اما همه این حوادث در کتاب‎های تاریخ خاک می‎خورند و دفن شدند.

معظم له خاطرنشان کردند: عظمت کربلا وقتی روشن می‎شود که وضعیت «قبل از کربلا» کاملاً روشن بشود که سقیفه چه کرد؟ سپس وضعیت «بعد از کربلا» روشن بشود که سقیفه و اموی و مروانی چه کردند؟ آن وقت معلوم می‎شود که موضوعِ کل دین در کار بود. این بیان نورانی حضرت امیر از بیانات روشن و شفاف حضرت است، در آن نامه‎ای که برای مالک اشتر نوشت، فرمود مالک! مرا می‎شناسید که من چه کسی هستم، کسی جرأت نداشت دست مرا ببندد و به سقیفه ببرد و مجبور به امضا کند، اما اینها اولین کاری که کردند قرآن و سنت پیغمبر و دین را به اسارت گرفتند، جلوی قرآن و جلوی سنت حضرت را گرفتند که کسی قرآن را معنا نکند و به سنت استدلال نکند، فرمود یا مالک «فَإِنَّ هَذَا الدِّینَ قَدْ كَانَ أَسِیراً فِی‏ أَیدِی‏ الْأَشْرَارِ یعْمَلُ فِیهِ بِالْهَوَی وَ تُطْلَبُ بِهِ الدُّنْیا»[1] من چه طور می‎توانستم قرآن تفسیر کنم؟ چه طور می‎توانستم از پیغمبر بگویم؟ اینها ابتدا کل دین را به اسارت گرفتند، بعد دست من را بستند. این برای قبل از کربلا!

آیت الله العظمی جوادی آملی به برخی حوادث تلخ بعد از جریان کربلا اشاره کردند و بیان داشتند: بعد از کربلا، ابن زبیر در برابر حکومت اموی مقاومت کرد، ابن زبیر وقتی دید که در خطر است، خیال کرد که آنها برای کعبه حرمتی قائل‎اند، رفت درون کعبه متحصّن شد. در کعبه را باز کردن و ابن زبیر را گرفتن که کار آسانی بود، اما آنها منجنیق آوردند، بالای کوه ابوقبیس نصب کردند، تمام این سنگ‎های بزرگ را ریختند روی سر کعبه و کعبه را به صورت تلّ خاک درآوردند و ابن زبیر را گرفتند، این یعنی چه؟ یعنی اینها با کل دین در جنگ بودند.

ایشان ادامه دادند: پس، جریان قبل از کربلا آن بود، جریان بعد از کربلا این بود؛ لذا زینب کبریٰ قسم خورد، فرمود شما با وحی طرف هستید و قسم به خدا وحی زنده است، نام ما زنده است «فَوَ اللَّهِ لَا تَمْحُو ذِكْرَنَا وَ لَا تُمِیتُ وَحْینَا»[2] وجود مبارک امام سجاد(سلام الله علیه) دستش بسته است و در شام اسیر است، آن شامی بدطینت بی‎ادبانه خواست به حضرت نیشی بزند، گفت «مَنْ غَلَب‏» چه کسی پیروز شد؟ حضرت در حالی که دست بسته و اسیر است، فرمود: ما «إِذَا أَرَدْتَ أَنْ تَعْلَمَ مَنْ غَلَبَ وَ دَخَلَ وَقْتُ الصَّلَاةِ فَأَذِّنْ ثُمَّ أَقِم‏»؛[3] اگر خواستی ببینی که چه کسی پیروز شد موقع نماز، اذان و اقامه بگو، ببین نام چه کسی را می‎بری، ما رفتیم این نام را زنده کردیم و برگشتیم.

معظم له تاکید داشتند: اینکه وجود مبارک امام عسکری می‌فرماید از علائم مؤمن زیارت اربعین است و اینکه میلیون‌ها نفر دارند عرض ادب می‌کنند، این یک پیام دارد؛ یعنی تمام کوشش اموی و مروانی این بود که دین، نبوت، وحی، خاندان عصمت و طهار(ع) را از بین ببرند و این قیام مانع آنها شد و کل دین را نجات داد. اینکه می‌بینید شرق و غرب عالم را حسین بن علی(ع) گرفته است، راز ماندگاری جریان کربلا و اربعین این است که حضرت به تمام دین قیام کرد و تمام دین را احیا کرد. این جریان اربعین از این قبیل است، جریان کربلا از این قبیل است، جریان حسین بن علی از این قبیل است.

آیت الله العظمی جوادی آملی در توصیه ای به مبلغان و طلاب برای استفاده هر چه بیشتر از ظرفیت عظیم اربعین، اذعان داشتند: وظیفه شما علما در این ایام آن است که این عزیزانی که از کشورهای اطراف می‎آیند، تا از اینجا به پیاده روی اربعین مشرف شوند، همه شیفته ابی‌عبدالله هستند، شما باید راه صحیح، علم، تعلیمات، آداب و اخلاق را طرزی به اینها بگویید که اینها عالمانه به شهرشان برگردند، درست است که سینه زدن، ناله کردن و گریه کردن چیز خوبی است؛ اما اینها در ردیف نوافل تبلیغات شیعه است، آنچه که در ردیف فرائض تبلیغات شیعه است همان علم، آگاهی، معنویت، فقه و عدل است، زمینه نیز فراهم است، اگر به این فرائض بپردازید وضع شیعه بسیار بهتر از این خواهد شد.