مرکز الإسراء للنشر هو الناشر الاختصاصيّ لتألیفات سماحة آیة الله الشیخ عبدالله الجواديّ الآمليّ (دام ظلّه) فبدأ المرکز هذا عمله في سنة 1372 الشمسیة؛ فمن أعمال هذا المرکز القیام بإنتاج التألیفات مکتوباً بکیفیة مطلوبة وأساسیّة، مع عرض سریع، وفي الوقت المحدّد، وبسعر مناسب، ودعم للإصدارات، وتهیئة إمکان الوصول السریع وبأسعار قلیلة للمخاطبین في داخل البلد وخارجه بالنسبة إلی الإصدارات، وأیضاً المشارکة في المعارض الدولیة الخارجیة والداخلیة.
پایگاه اطلاع رسانی اسرا: حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی در بخشی از جلسه درس اخلاق خود که در حسینیه احمد آباد شهرستان دماوند برگزار شد، به سؤالاتی در زمینه علم دینی كه از طرف دانشجویان و اساتید حاضر در جلسه مطرح شده بود پاسخ دادند و اظهار داشتند: اما عزیزان دانشگاهی كه در خدمتشان هستیم اینها سؤالاتی دارند كه محور اصلی این سؤال این است كه این مهندسی فرهنگی و فكری كه ما دانشجویان را طرزی تربیت كنیم كه اینها با ایرانِ امروز و ایرانِ فردا و ایران پس‌فردا هماهنگ باشند این راهش چیست؟ و چگونه مسائل تربیتی را مطرح كنیم كه بار حقوقی و اخلاقی را به آسانی بكشد؟
ایشان اذعان داشتند: آیا ما دینِ علمی داریم؟ این اضافه صحیح است یا نه؟ مستحضرید كه قسمت مهمّ همه اینها به انسان‌شناسی مربوط است تا ما انسان را چطور بشناسیم، اگر ما خودمان را درست شناختیم این معارف را هم درست می‌شناسیم و به دنبالش می‌رویم و اگر خود را درست نشناختیم اینها برای ما یك بار زایدی است.
معظم له ادامه دادند: آیه سوره مباركه مائده می‌فرماید "یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا عَلَیكُمْ أَنْفُسَكُمْ" یعنی سر جایتان باشید و تكان نخورید، این سر جایتان باشید، سوال این است که جای ما در این عالَم كجاست؟ ما آیا مثل یك میوه هستیم؟ مثل یك درختیم كه بعد از یك مدت می‌پوسیم و از بین می‌رویم؟ یا مثل آن طائریم كه از قفس بیرون می‌آییم از پوست بیرون می‌آییم؟ تنها كسی كه زیر آسمان به این سؤال جواب دادند انبیا بودند، مخصوصاً قرآن كریم، قرآن آمده به ما بفهماند انسان مرگ را می‌میراند و ابدی می‌شود.
حضرت آیت الله العظمی جوادی در ادامه سخنانشان به ضرورت تهیه یك علم ابدی و كالای همیشگی اشاره كرده و اظهار داشتند: پس یك كاری باید بكنیم كه نپوسد، یك درسی بخوانیم كه نپوسد، یك علمی یاد بگیریم كه نپوسد آن وقت نه بیراهه می‌رویم نه راه كسی را می‌بندیم، آن وقت در قیامت امام و همه شهدا از ما حق‌شناسی می‌كنند كه راه و دستور آنها را رفتیم. چقدر این بیان نورانی علی بن ابیطالب شیرین است كه سالهای قبل چندین بار این حرف گفته شد. حضرت فرمود من تعجّب می‌كنم مردم تسبیح دستشان یا ساعت دستشان را گم می‌كنند، می روند اعلام می‌كنند كه ما ساعت گم كردیم، ولی خودشان را گم كردند نرفتند پیدا كنند؛ این تعجب علی بن ابیطالب است. فرمود اینها برای خودشان به اندازه تسبیح دستشان، به اندازه انگشتر دستشان، ارزش قائل نیستند، ما علمی یاد بگیریم كه ابدی باشیم این علوم درست است كه ابدی نیستند ولی بازده ابدی می‌تواند داشته باشد، یعنی همین طبیب بعد از مرگ مطب ندارد اما آن كاری كه كرده در كنار ابدیت او هست، آن خدماتی كه به جامعه كرده است محصولش برای ابد می ماند.
