مرکز الإسراء للنشر هو الناشر الاختصاصيّ لتألیفات سماحة آیة الله الشیخ عبدالله الجواديّ الآمليّ (دام ظلّه) فبدأ المرکز هذا عمله في سنة 1372 الشمسیة؛ فمن أعمال هذا المرکز القیام بإنتاج التألیفات مکتوباً بکیفیة مطلوبة وأساسیّة، مع عرض سریع، وفي الوقت المحدّد، وبسعر مناسب، ودعم للإصدارات، وتهیئة إمکان الوصول السریع وبأسعار قلیلة للمخاطبین في داخل البلد وخارجه بالنسبة إلی الإصدارات، وأیضاً المشارکة في المعارض الدولیة الخارجیة والداخلیة.
به گزارش خبرنگار پایگاه اطلاع رسانی اسراء: به مناسبت ولادت با سعادت حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها و روز زن فرازهایی از فرمایشات حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی با موضوع «تبیین شمّه ای از فضائل حضرت زهرا (علیها السلام) و لزوم اُسوه قرار دادن آن بانو» را از نظر می گذرانیم؛
آیت الله العظمی جوادی آملی با تبریک خجسته زادروز بانوی مُلک و مَلکوت حضرت فاطمه سلام اللّه علیها و گرامیداشت هفته زن بیان داشتند: در اُسوه قرار دادن آن بانو فرقی بین زن و مرد نیست؛ یعنی مردانِ سالکِ کوی وَلا موظف اند به آن حضرت (علیها السلام) اقتدا نمایند چنانکه زنان سالک کوی صفا مکلف اند به حضرت امیرالمؤمنین(علیه السلام) تأسّی نمایند زیرا بسیاری از وظایف دینی مشترک بین زن و مرد است که مهمترین آن ها را عقائد، علوم، فضایل نفسانی تشکیل می دهد و در وظایف اختصاصی نیز هر کدام از آن دو معصوم، همتای هم دستورهای لازم داده اند.
ایشان ادامه دادند: دربارهٴ حضرت زهرا (علیها السلام) سخن گفتن سَهل و ممتنع است، سُهولتش برای فراوانی فضیلت است و امتناع و صعوبت آن برای عمق و ژرفای غیر قابل غوص و شنای آن می باشد.
معظم له خاطرنشان کردند: در جوامع اسلامی آمده است که محبوب ترین زنان نزد رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فاطمه (علیها السلام) و محبوب ترین مردان نزد آن حضرت (صلی الله علیه و آله و سلم)، امیرالمؤمنین (علیه السلام) بود.[1] البته معلوم است پیامبر گرامی (صلی الله علیه و آله و سلم) که خود حبیب خداست، دوستی آن حضرت (صلی الله علیه و آله و سلم) میزان تعیین کنندهٴ محبوبیت انسان ها نزد خداست و در حدیث دیگر چنین آمد: ... و کانَتْ إذا دَخَلَتْ علی النبی (صلی الله علیه و آله و سلم) قامَ إِلیها فَقَبَّلها وَ أَجلَسَها فی مَجلسِهِ[2]؛ یعنی هر وقتی فاطمه (علیها السلام) وارد می شد، رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) از جای خود برمی خواست و به سوی حضرت زهرا (علیها السلام) می رفت و او را می بوسید و به جای خود می نشاند. نکتهٴ مهمّ آن است که در حدیث مزبور نیامد قامَ لَها بلکه چنین می گوید: «قام اِلیها»، میان این دو تعبیر فرق عمیقی است.
ایشان ابراز داشتند: قطعا چنین انسان کامل مظهر مِهر و قهر خداوند می شود که رضای او بمنزلهٴ رضای پیامبر گرامی (صلی الله علیه و آله و سلم) و در نتیجه به مثابهٴ رضای خداوند است و غضب او به منزلهٴ غضب رسول مکرّم (صلی الله علیه و آله و سلم) و در نتیجه به مثابه خشم خدای سبحان خواهد بود.
ایشان با اشاره به رسالت زنان در جامعه اسلامی تصریح داشتند: رسالت زنان گرانقدر جامعهٴ برین آن است که هم علوم اسلامی را فراگیرند و هم در نشر آن کوشا باشند تا اصالت مادری را همتای اصول دیگر پاسداری کنند و عواطف پاک را که از بهترین ودایع الاهی نسبت به زن است، از هوس مداری سالم نگه دارند و نیازهای مربوط به خویش را با دست توانمند خود برطرف کنند، تا تماس با نامحرم و ارتباط با بیگانه لازم نیاید.
آیت الله العظمی جوادی آملی تاکید داشتند: حضور زنان در انقلاب و دفاع مقدس، سند گویای شایستگی زن برای شرکت در مجامع مذهبی، سیاسی، اجتماعی است. شاید به همین مناسبت امام صادق (علیه السلام) فرموده اند: اَکثرُ الخیر فی النساء[3]؛ یعنی بیشترین خیرها در زنان است. پرهیز از تجمّل گرایی و اشتیاق به ساده زیستن، فضیلت اخلاقی زنانِ وارسته است که نه تنها آنها را از لَوث هجوم فرهنگِ مبتذل پاک نگه می دارد، بلکه مردان را هم از آلودگی می رهاند. تأثیر زنِ آگاهِ با فضلیت در محدودهٴ خانواده یا محل کار خلاصه نمی شود، بلکه در تمام شئون جامعه جلوه می کند.
ایشان ادامه دادند: انتظار می رود زنان هوشمند مسلمان در فراگیری علوم اسلامی قصور نکنند و از تهذیب روح غفلت نورزند و در تربیت فرزندان صالح ساعی باشند و در همسر داری ساده زیستن را رعایت کنند و در تمام صحنه های لازم سیاسی و اجتماعی که مایهٴ تقویت نظام اسلامی است، در کمال عفاف و حجاب حاضر باشند، تا به خاندان عصمت و طهارت (علیهم السلام) اقتدا کرده و به اسوهٴ همهٴ انسان های صالح یعنی حضرت فاطمه (علیها السلام) و زینب (علیها السلام) تأسّی کرده باشند.
منبع: پیام حضرت آیت الله جوادی آملی (حفظه الله) به مناسبت گردهمایی میلاد حضرت فاطمه(سلام الله علیها) ، سروش هدایت، ج1، ص 226
پاورقی:
[1] ـ جامع الاصول، ج 9، ص 125.
[2] ـ همان، ص 131؛ بحار الانوار، ج 37، ص 71، روایت 38.
[3] ـ من لا یحضره الفقیه، ج 3، ص 385.
