آیت الله العظمی جوادی آملی در کتاب حکمت عبادات  مرقوم داشتند:

مرحوم سيد عبدالحسين شرف الدّين جبل عاملي (رضوان الله تعالي عليه) در شرح حال بعضي از صحابه و بزرگان، نقل مي كند كه بعضي از اصحاب و بزرگان علم و دين و سير و سلوك برنامه ها را در منزل تقسيم مي كردند. يعني اعضاي خانواده در شبانه روز اين خانه را روشن نگاه مي داشتند. هنگام شب چنين نبود كه همهٴ اعضاي خانواده بعد از خوردن غذا تا صبح بخوابند؛ بلكه نگهباني مي دادند. مثلا ً مقداري از شب را يكي مشغول عبادت و درس و بحث و تلاوت و دعا بود و ديگري مي خوابيد، سپس ديگري بر مي خاست و به عبادت مي پرداخت و اولي مي خوابيد. به دنبال آن سومي بر مي خواست و به عبادت مي پرداخت. به گونه اي كه جز نام حق در اين خانه چيز ديگري برده نشود.
گاهي از يك خانواده، شخصيتي چون شيخ انصاري؛ يا انسان كاملي چون بحرالعلوم تربيت مي شود، كه محصول زحمات چندين سالهٴ گذشتگان و نياكان آنان است. خداي سبحان به رايگانْ فردي ممتاز را به خانواده اي مرحمت نمي كند. آنان سعي مي كردند كه خانه را هميشه روشن نگهدارند و چيزي كه خلاف رضاي حق است در آن خانه انجام نشود، تا كم كم آن خانه بتواند مركز نورانيت باشد و سرانجام شهري را روشن كند.
خانه اي كه در آن قرآن خوانده مي شود و دين در آن خانه حاكم است، براي فرشتگان، مانند ستاره هاي آسمان براي اهل زمين نورافشاني مي كند ؛ همان طور كه انسان هنگام ديدن فضاي باز، بعضي از جاها را تاريك و بعضي را روشن مي بيند خانه اي كه در آن قرآن خوانده مي شود و دين در آن حاكم است براي اهل آسمان نورافشاني مي كند.
امام صادق (عليه السلام) مي فرمايد: صديقه كبري (سلام الله عليها) را زهرا ناميده اند. و زهرا يعني تابناك؛ زيرا خانه و محراب و مركز عبادت او براي اهل آسمان تابناك و درخشان بود . انسان كامل هم براي اهل آسمان نور مي دهد.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
برگرفته ازکتاب حکمت عبادات،حضرت آیت الله جوادی آملی،ص 192