در محضر استاد؛
آیت الله العظمی جوادی آملی (حفظه الله)
بسیاری از شما از کنار این دامنههای کوهی که چشمه رسوبی دارد گذشتید، این چشمهای که با املاح و رسوبات میجوشد، چون آب آن شفاف و صاف نیست اوّلین کاری که میکند راه خودش را میبندد چون با رسوبات همراه است و چون راه آن بسته شد در درون خفه میشود، بعد از مدتی میبینید که تلّی از سنگ اینجاست، این سنگ که قبلاً نبود! این چشمهِ با رسوب و املاح، نفس و راه خودش را بست؛ قیام آدم، حرکت آدم، سکون آدم، درس و بحث آدم اگر رسوب داشته باشد راه خود آدم را میبندد
﴿فَهِی کَالْحِجارَةِ أَوْ أَشَدُّ قَسْوَةً﴾. چقدر این کتاب شیرین است! اینکه آدم این را میبوسد و بالای سر میگذارد، برای این است که همه اسرار را باز کرده است.
فرمود بعضی از دلها مثل سنگ هستند و بعضی از دلها از سنگ سختتر میباشند و برهان مسئله هم این است که چرا ﴿أَشَدّ قَسْوَةً﴾، برای اینکه ﴿إِنَّ مِنَ الْحِجَارَةِ﴾
بسیاری از چشمهسنگها هستند که از درون آنها چشمه میجوشد، این است که در سوره «بقره» و مانند آن فرمود بعضی از انسانها هستند که از سنگ پستتر میباشند.
این سنگ است که از درون آن چشمه جوشیده و این انسان تبهکار است که از درون او هیچ خیری نمیجوشد.
واقعاً اگر کسی بیراهه رفت راه خودش را میبندد، رسوب به جایی نمیرسد و شفاف بودن به جایی میرسد! این همان است که از آن به اخلاص یاد کردند
منبع: برنامه تلویزیونی «شمیم رحمت»؛ جلسه 16