پایگاه اطلاع رسانی اسراء: جلسه درس اخلاق هفتگی آیت الله العظمی جوادی آملی این هفته نیز در محل مسجد اعظم قم به صورت حضوری و با حضور اقشار مختلف مردم برگزار گردید.

آیت الله العظمی جوادی آملی در این جلسه، به شرح حکمت 127  نهج البلاغه پرداختند.

معظم له بیان داشتند: کلام حضرت این است که «وَ قَالَ (علیه السلام): مَنْ قَصَّرَ فِي الْعَمَلِ ابْتُلِيَ بِالْهَمِّ، وَ لَا حَاجَةَ لِلَّهِ فِيمَنْ لَيْسَ لِلَّهِ فِي مَالِهِ وَ نَفْسِهِ نَصِيبٌ» اگر کسی در عمل کوتاهی بکند، به اندوه مبتلا می شود، و آن کس که با خدا ارتباطی ندارد، نه از نظر مالی و نه بدنی، از فیض خدا محروم است.

ایشان بیان داشتند: بیان نورانی حضرت امیر، مثل خود قرآن کریم نیازمند به شرح داخلی است یعنی همان طور که بهترین تفسیر قرآن، تفسیر به وسیله خود آیات قرآن است، بهترین شرح کلمات حضرت امیر هم این است که با کلمات خود حضرت امیر تبیین شود و البته شواهد خارجی نیز به این تبیین کمک می کند.

معظم له اظهار داشتند: در تفسیر ایمان و اسلام بیان داشته اند که عناصر محوری آن سه عنصر است، یکی اعتقاد قلبی، دومی عمل به ارکان و سوم اقرار به زبان؛ گاهی در بیانات حضرت امیر این سه عنصر در یک حدیث نورانی طرح می شود و گاهی جداگانه به این سه عنصر پرداخته شده است، در این کلمه نورانی 127، به قسمت دوم یعنی عمل به ارکان اشاره شده است.

آیت الله العظمی جوادی آملی بیان داشتند: حضرت امیر در این کلام نورانی می فرماید: «مَنْ قَصَّرَ فِي الْعَمَلِ ابْتُلِيَ بِالْهَمِّ»، اگر کسی در عمل کوتاهی بکند، به اندوه مبتلا می شود، یعنی مشکلاتش فراوان می شود، کسی که عادت به کار نکرده، راه حل ها را هم نمی داند و لذا گرفتار اندوه می شود، اگر کسی به اندازه توان خود کار بکند، با مشورت و انگیزه عمل بکند، هم مشکل داخلی خود را حل کرده و هم نیاز خارجی دیگران را برطرف می کند. سپس حضرت می فرماید:«وَ لَا حَاجَةَ لِلَّهِ فِيمَنْ لَيْسَ لِلَّهِ فِي مَالِهِ وَ نَفْسِهِ نَصِيبٌ.» و آن کس که ارتباطی با خدا ندارد نه از راه بدن، یعنی نه جهاد و تلاش و کوششی دارد و نه از نظر مال خدمات احسانی و اجتماعی دارد، چنین کسی که نه در مال او نه در بدن او، دین هیچ سهمی ندارد، از فیض خدا محروم است.

ایشان سپس اظهار داشتند: همین مطلب در چند جای نهج البلاغه مطرح شده که آن حضرت در جمله 244 نیز بیان می دارد: «إِنَّ لِلَّهِ [تَعَالَى] فِي كُلِّ نِعْمَةٍ حَقّاً؛ فَمَنْ أَدَّاهُ زَادَهُ مِنْهَا، وَ مَنْ قَصَّرَ فِيهِ خَاطَرَ بِزَوَالِ نِعْمَتِهِ». هر نعمتی که خداوند به انسان می دهد، حقی دارد و آن شکر گزاری است، بهترین شکر گزاری این است که نعمت در جای خود صرف شود، اگر حق آن نعمت ادا شود، آن نعمت زیاد می شود ولی اگر در حق نعمت ها کوتاهی شود، این خطر هست که نعمت از انسان گرفته شود.

ایشان بیان داشتند: از بیانات نورانی ائمه معصومین علیهم السلام هست کسی انفاق بکند، خدا فورا جبران میکند، بعد می فرمایند که این جبران کردن، نظیر آن است که کسی از نهر روان یک ظرف آبی بردارد که همان وقت جای آن پر می شود، برخلاف برداشتن سنگ از باغ که شاید جای خالی آن به زودی پر نشود، ولی برداشتن ظرف آب از نهر روان اینگونه نیست، همچنین است که اگر کسی کار خیری انجام دهد، خداوند فورا جای آن را پر می کند

آیت الله العظمی جوادی آملی بیان داشتند: در نامه 47 نهج البلاغه  نیز به نقل از امیرالمومنین علی علیه السلام آمده است که فرمود «للَّهَ اللَّهَ فِي الْقُرْآنِ لَا يَسْبِقُكُمْ بِالْعَمَلِ بِهِ غَيْرُكُمْ »، حضرت می فرماید که محور اصلی عمل شما، کتاب الهی باشد و مواظب باشید مسابقه بدهید و شما برنده شوید، این مسابقه امور مادی که نیست، در میدان مسابقه، قرآن کریم فرمود اول معرفت است به نام هجرت، بعد حرکت، بعد سرعت در حرکت، بعد سبقت در حرکت و سپس  امامت مجموعه (و اجعلنا للمتقین اماما)، خدایا آن توفیق را بده که من در شهر و کشور و محله ی خودم امام بشوم، خوبان جامعه به من اقتدا کنند، یعنی به گونه ای زندگی کنم که دیگران یاد بگیرند، به گونه ای درس بگویم و تولید کنم و کشورداری کنم که دیگران یاد بگیرند، این اصرار دین هست و این همت بلند، تربیت صحیح و قداست میخواهد!

آیت الله العظمی جوادی آملی سپس در پایان درس خود دعای استسقاء حضرت سجاد علیه السلام، در صحیفه سجادیه را قرائت نمودند و دعا فرمودند تا خداوند باران رحمت خود را بر سراسر جامعه بشری، علی الخصوص جهان اسلام و بالاخص کشورمان ایران نازل بفرماید. و دعای آن حضرت این است:

وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ ، عَلَيْهِ السَّلَامُ عِنْدَ الاِسْتِسْقَاءِ بَعْدَ الْجَدْبِ
اللَّهُمَّ اسْقِنَا الْغَيْثَ ، وَ انْشُرْ عَلَيْنَا رَحْمَتَكَ بِغَيْثِكَ الْمُغْدِقِ مِنَ السَّحَابِ الْمُنْسَاقِ لِنَبَاتِ أَرْضِكَ الْمُونِقِ فِي جَمِيعِ الْافَاقِ  وَ امْنُنْ عَلَى عِبَادِكَ بِإِينَاعِ الَّثمَرَةِ ، وَ أَحْيِ بِلَادَكَ بِبُلُوغِ الزَّهَرَةِ ، وَ أَشْهِدْ مَلَائِكَتَكَ الْكِرَامَ السَّفَرَةَ بِسَقْيٍ مِنْكَ نَافِعٍ ، دَائِمٍ غُزْرُهُ ، وَاسِعٍ دِرَرُهُ ، وَابِلٍ سَرِيعٍ عَاجِلٍ تُحْيِي بِهِ مَا قَدْ مَاتَ ، وَ تَرُدُّ بِهِ مَا قَدْ فَاتَ وَ تُخْرِجُ بِهِ مَا هُوَ آتٍ ، وَ تُوَسِّعُ بِهِ فِي الْأَقْوَاتِ ، سَحَاباً مُتَرَاكِماً هَنِيئاً مَرِيئاً طَبَقاً مُجَلْجَلًا ، غَيْرَ مُلِثٍّ وَدْقُهُ ، وَ لَا خُلَّبٍ بَرْقُهُ اللَّهُمَّ اسْقِنَا غَيْثاً مُغِيثاً مَرِيعاً مُمْرِعاً عَرِيضاً وَاسِعاً غَزِيراً ، تَرُدُّ بِهِ النَّهِيضَ ، وَ تَجْبُرُ بِهِ الْمَهِيضَ اللَّهُمَّ اسْقِنَا سَقْياً تُسِيلُ مِنْهُ الظِّرَابَ ، وَ تَمْلَأُ مِنْهُ الْجِبَابَ ، وَ تُفَجِّرُ بِهِ الْأَنْهَارَ ، وَ تُنْبِتُ بِهِ الْأَشْجَارَ ، وَ تُرْخِصُ بِهِ الْأَسْعَارَ فِي جَمِيعِ الْأَمْصَارِ ، وَ تَنْعَشُ بِهِ الْبَهَائِمَ وَ الْخَلْقَ ، وَ تُكْمِلُ لَنَا بِهِ طَيِّبَاتِ الرِّزْقِ ، و تُنْبِتُ لَنَا بِهِ الزَّرْعَ وَ تُدِرُّ بِهِ الضَّرْعَ وَ تَزِيدُنَا بِهِ قُوَّةً إِلَي قُوَّتِنَا اللَّهُمَّ لَا تَجْعَلْ ظِلَّهُ عَلَيْنَا سَمُوماً ، وَ لَا تَجْعَلْ بَرْدَهُ عَلَيْنَا حُسُوماً ، وَ لَا تَجْعَلْ صَوْبَهُ عَلَيْنَا رُجُوماً ، وَ لَا تَجْعَلْ مَاءَهُ عَلَيْنَا أُجَاجاً اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ ، وَ ارْزُقْنَا مِنْ بَرَكَاتِ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ ، إِنَّكَ عَلَى كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ .