به گزارش خبرنگار پایگاه اطلاع رسانی اسراء: حجت الاسلام و المسلمین دکتر مرتضی جوادی آملی ریاست بنیاد بین المللی علوم وحیانی اسراء و استاد برجسته حوزه و دانشگاه در سلسله جلسات شبهای ماه مبارک رمضان در مسجد هدایت شهر آمل به تفسیر سوره مبارکه حمد از منظر تفسیر گرانقدر تسنیم اثر آیت الله العظمی جوادی آملی پرداخته است.
حجت الاسلام و المسلمین دکتر مرتضی جوادی آملی در چهارمین جلسه از این سلسه جلسات به ویژگی های شاخص و برجسته ماه مبارک رمضان پرداخت و اظهار داشت:
ماه رمضان را به چند خصيصه و ویژگی بارز مي شناسند؛ ويژگي بارز این ماه روزه گرفتن و صيام در اين ماه است و همچنین وجود شب قدر در ماه مبارك رمضان، اما بارزترين و آشكارترين خصيصهٴ ماه رمضان عبارت است از نزول قرآن که اين ماه را ربيع قرآن مي دانند و خداي عالَم اسم اين ماه شريف را در قرآن عظيم خود به عظمت ياد مي‌كند و مي فرمايد: ﴿شَهْرُ رَمَضانَ الَّذي أُنْزِلَ فيهِ الْقُرْآن﴾  و اين برجستهترين ويژگي ماه عظيم و كريم رمضان است.
وی ادامه داد: ماه مبارک رمضان بهار قرآن است و بهترين فرصت براي اُنس، ارتباط و الفت با معارف قرآني، تا اين كتاب عزيز و كريم ره‌توشه‌اي باشد برای رسیدن به سعادت انسان در دنيا و آخرت.
حجت الاسلام و المسلمین دکتر مرتضی جوادی آملی در ادامه مباحث تفسير سورهٴ مباركهٴ «حمد» براساس تفسير شريف تسنيم اظهار داشت:
اگر كسي بخواهد از معارف قرآني بهره ببرد و قرآن را معيار فهم بداند، بدون راهنما و بدون يك كارشناس حقيقي و اسلامشناس و قرآنپژوه واقعي نميتواند موفق باشد. چرا که قرآن درياي عميقي است كه حتماً انسان بايد با زورق یا كشتي مناسبي به آن ورود کند تا بتواند فهم درستي را از حقائق قرآني پیدا کند.
این استاد برجسته حوزه و دانشگاه سوره حمد را آموزش طرز صحیح گفتگو با خدای عالم دانست و اذعان داشت:
ما مي توانيم به هر نحویی با خداي خود حرف بزنيم؛ با هر زباني و با هر دلي راز و نياز كنيم، اين امكان براي همهٴ ما وجود دارد؛ اما سخن اين است كه شايسته ترين، سزاوارترين و بهترين نوع سخن گفتن با خدا كه لايق درگاه الهي باشد، چیست؟! چه راهي، چه بياني و چه كلماتي شايسته است كه انسان بكار بگيرد تا خداي خود را معرفي كند، با او نيايش كند، با او مناجات كند، سخن از دل خود بگويد و از او بخواهد و درخواست خود را شايسته، مناسب و سزاوار درگاه الهي مطرح كند؟!
وی خاطرنشان کرد:
 در قرآن کریم خدا راه و مسیری برای گفتگو با خود به ما تعليم مي‌دهد، كه اي بندهٴ من! وقتي مي‌خواهي با من سخن بگويي و با من مناجات كني، اينطور من را صدا بزن، با اين لحن، با اين بيان، با اين عبارتها، كه هم شایسته بندگي توست و هم براي خدايت و مولايت سزاوار است كه او را اينگونه خطاب كني.
حجت الاسلام و المسلمین دکتر مرتضی جوادی آملی در خصوص این ویژگی سوره حمد بیان داشت:
ويژگي سورهٴ مباركه حمد اين است كه خداي عالم به ما تعليم مي‌دهد كه انسان با خداي خود، با پروردگاري كه خالق ماست، رب ماست، رازق ماست، آغاز و انجام ماست، مبدأ و منتهاي ما از او است و به اوست، اين گونه سخن بگوييم. او را در بهترين و در والاترين اوصاف او بستاييم و معرفي كنيم.
وی ادامه داد:
سورهٴ مباركهٴ «حمد» دارای يك آهنگ و طنين منسجم است و آن قدر واژه‌های این سوره پُر صلابت و پر از ايقان و يقين است كه انسان وقتي با اين كلمات ارتباط برقرار مي‌كند، هر كدام از آنها دريچه اي را به سمت يك بُستان معرفت براي انسان باز مي‌كند! «رحمن»، «رحيم»، «مَالِكِ يَوْمِ الدِّينِ»؛  اينها واژههايي است كه خداي عالم براي معرفي خود قرار داده، تا انسان بتواند به شايسته ترين وجه با خداي خود ارتباط برقرار كند.
حجت الاسلام و المسلمین دکتر مرتضی جوادی آملی در ادامه به تفسیر یکی دیگر از نامهای سوره مبارکه حمد پرداخت و بیان داشت:
يكي از اسامي سورهٴ مباركه «حمد»، «الشِّفَاء و الشَّافِية» است.  سورهٴ مباركهٴ «حمد» را سورهٴ «شِفاء» هم مي‌دانند. ما يك «شَفاء» داريم، يك «شِفاء»، «شَفاء»؛ يعني لبهٴ پرتگاه، «شِفاء»؛ يعني درمان، از سوی دیگر ما يك مرض بدني داريم و يك مرض نفساني و هيچ مرضي هم بالاتر از مرض جهل نيست، و هيچ درماني هم بالاتر از درمان علم نيست، علم شِفاء است، كتابي كه معرفتافزا باشد، «شِفاء» است؛  قرآن را خداي عالم به عنوان شِفاء معرفي كرده است.
وی افزود:
سورهٴ مباركهٴ «حمد» هم سورهٴ «شِفاء» ناميده مي‌شود، در روايات آمده است كه سورهٴ حمد، براي هر دردي شِفا است، دردهاي نفساني، دردهاي روحاني، جهالت، شقاوت، نگون‌بختي‌ها، رذايل اخلاقي، اينها همه نوعی بيماري است، كج‌خُلقي، كج‌رفتاري، تندخويي با زن و فرزند، تندي كردن با همسايه، روح صبوري را، روح حلم را، روح بردباري را نداشتن اينها همه مرض است، شِفاي اين گونه از دردها را از قرآن بجوييم، از سورهٴ مباركه «حمد» بجوييم كه اگر سورهٴ «حمد» كسي را شِفا ندهد، هيچ چيزي نمی تواند او را شِفا بدهد.