به گزارش خبرنگار پایگاه اطلاع رسانی اسراء: پنجمین جلسه از سلسله جلسلات سخنرانی حجت الاسلام و المسلمین دکتر مرتضی جوادی آملی ریاست بنیاد بین المللی علوم وحیانی اسراء در شبهای ماه مبارک رمضان با موضوع  «ادب انبیاء در قرآن»، در مسجد هدایت شهرستان آمل برگزار شد.

حجت الاسلام و المسلمین دکتر مرتضی جوادی آملی در این جلسه اظهار داشت: خداي عالم براي همه لحظات شب‌ها و روزهاي اين ماه نورانی خير و برکت ويژه‌اي قرار داده است و شايستگان از بندگان خدا در اين ايام بهترين فرصت‌هاي الهي را پشت سر مي‌گذارند و حقیقتاً شکر در مقابل اين نعمت‌ها زمينه معرفت و شناخت مناسب‌تر را برای ما فراهم مي‌سازد.

وی در ادامه مبحث «ادب انبیاء در قرآن» اذعان داشت: انسان اگر بخواهد در مسير هدايت قرار بگيرد و آنچه که به عنوان سعادت اوست به او راه پيدا کند، بايد در چارچوب ادب انساني قرار بگيرد. اين ادب عبارت است از رعايت حدود و مرزهايي که براي انسان در ابعاد مختلف اجتماعي، فرهنگي، سياسي، اقتصادي و نظاير آن ترسيم شده است.

استاد حوزه و دانشگاه با تبیین مراحل مختلف ادب خاطرنشان کرد: ادب دارای مراحل و مراتبی است، يک مرحله ادب فقهي است، مرحله ديگر ادب اخلاقي است در مرحله سوم ادبي است که براساس عشق و ارادت به پروردگار عالم در وجود انسان‌ها شکل مي‌گيرد و هر چه انسان درجه قربش به پروردگار عالم بيشتر مي‌شود اين ادب سنگين‌تر و عظيم‌تر و ظريف‌تر و هنرمندانه‌تر مي‌شود؛ «ان الذين عند ربک لا يستکبرون عن عبادته و يسبحون له و له يسجدون».

وی بیان داشت: کسانی که در صف بندگان ويژه خدا قرار گرفتند و عند اللهي شدند از جايگاه «لدُن» از پيشگاه پروردگار عالم خط مي‌گيرند، نشان و راه کمالشان را از آنجا مي‌گيرند؛ «قل انني ربي هداني الي صراط مستقيم»، «ان ربي» یعنی پروردگار من، مرا به يک صراط مستقيمي هدايت کرده است که اين صراط هيچ اعوجاج و کجي و هيچ انحرافي در آن نيست! يک جايگاه و مقامي است به نام «عند الله» به نام «لدُن»، موجوداتي که در آن مقام آن مرحله و آن جايگاه هستند از يک شرائط ويژه‌اي برخوردار هستند. خداي عالم مي‌فرمايد «انک لتلقي القرآن من لدن حکيم عليم» اين خيلي مسئله مهمي است ما فکر مي‌کنيم که معاذالله قرآن از اولش هم همين کتاب نوشتني و لفظي و کتبي و امثال ذلک است اين جور که نيست. اين قرآن در پيشگاه خداست «انک لتلقي القرآن من لدن حکيم عليم» يعني پيغمبر در جايگاه و پيشگاه خداي عالم بود، البته خدا جا ندارد، خدا مکان ندارد، خدا زمان و مکان و اين گونه شرائط مادي برايش نيست اما رفعت وجودي و مرتبه برتر و کامل‌تر دارد و انسان‌هاي صاحب مقام صاحب کمال از ساحت الهي مي‌آيند. لذا انبياي الهي از ساحت الهي مي‌آيند؛ «انا ارسلنا» ما اينها را فرستاديم، اگر اينها پيش خدا نبودند که خدا اينها را نمي‌فرستاد، اينها را اعزام نمي‌کرد.

رئیس بنیاد بین المللی علوم وحیانی اسراء ابراز داشت: ما بايد بدانيم منبع ادب و منشأ حدود و مرزهاي انساني از جايگاه الهي است و موحدان عالم که انبيا هستند به هدايت الهي اين گونه از حدود را و مرزهاي انساني را براي بشر به ارمغان مي‌آورند. خدا ارسال رسل مي‌کند، پيامبران را مي‌فرستد، کتاب را صحف آسماني را نازل مي‌کند تا انسان‌ها به ادب الهي مؤدّب بشوند، انسان‌ها در حقیقت، چيرگي و غلبه خود را بر رذایل در سايه کلام الهي و در سايه رعايت احکام و حدود الهي مشاهده کنند؛«ان الذين عند ربک لا يستکبرون عن عبادته» تکبر، غرور، نخوت و امثال ذلک در نزد کساني که از ساحت الهي آمده‌اند وجود ندارد.

وی در خصوص ارتباط بین «ادب» و «نیایش و ستایش پروردگار» اظهار داشت: آناني که همواره در حال تسبيح‌اند، آناني که خدا را نيايش و ستايش مي‌کنند، آنها با ادب انساني زيست مي‌کنند، چراکه ادب اقتضاء مي‌کند که اگر انسان کمالي را، عظمتي را، جلال و شکوهي را، ديد در مقابلش مدح کند، حمد کند، ستايش کند. اگر انسان به عظمت و کبرايي خدا رسيد، طبيعي است که زبان به تسبيح و تحميد مي‌گشايد، اين ادب انسان است! اين نشان ادب انساني است اگر انسان در پيشگاه خدا به سجده مي‌افتد: «و له يسجدون» خدا را عبادت و پرستش مي‌کند و در پيشگاه او پيشاني به زمين مي‌سايد اين از جايگاه ادب انساني است ما اين نکته را بايد به عنوان اصل قرار بدهيم.

 وی تصریح داشت: از سوی دیگر، عبادت الهي، انسان را مؤدّب مي‌کند، کرنش در پيشگاه پروردگار عالم، انسان را به ادب الهي مؤدّب مي‌کند. اگر منشأ ادب خداست و خداي عالم انبيا و صحف را به ادب الهي مؤدّب کرده و قرآن شده مأدبه الهي، که يکي از معاني اين مأدبه يعني قرآن ادب‌گاه و محل ادب و مکانت ادب و حدود انساني است و انسان بر سر سفره قرآن، مؤدب به آداب الهي مي‌شود، ما نمي‌توانيم تصور کنيم يک انساني قرآن بخواند و ادب انساني نداشته باشد و یا حدود انساني را رعايت نکند. يک انساني به زيارت رسول الله حضرت محمد مصطفي(صلي الله عليه و آله و سلم) و يا اولياي الهي مشرّف بشود و موقع برگشت زبان تُند داشته باشد، زبان نازيبا داشته باشد، زبانش به خشونت باز باشد. يا نرفته، يا اگر رفته در حقيقت ندانسته کجا رفته است! متوجه نشده! انسان نمي‌تواند دعاي ندبه بخواند و در دعاي ندبه از اول تا آخر خودش را به گريه و اشک و آه و لابه برساند، بعد بگردد مثلاً به برادرش، به خواهرش، به همسرش، به فرزندش، به همسايه‌اش، با زبان تندي حرف بزند، بخواهد تکبر کند، بخواهد با غرور و با حرص و با آز رفتار کند، اين نمي‌شود، اين شدني نيست. آن کساني که به محضر خدا رفتند «ان الذين عند ربک لا يستکبرون عن عبادته و يسبحون له و له يسجدون» مي‌شوند.

حجت الاسلام و المسلمین دکتر مرتضی جوادی آملی در پایان سخنان خود تاکید داشت: اگر معتقديم قرآن از نزد خدا آمده است، و در آن هيچ باطلي راه ندارد و جز فضائل و کمالات در قرآن نيست و از هر گونه رذائل و پستي‌هاي و دنائت‌ها، قرآن مصون است، ما که به ساحت قرآن مي‌رويم و تلاوت قرآن مي‌کنيم، اگر ما خدايي ناکرده هنگام برگشت از قرآن اين گونه اوصاف مذموم و نکوهيده در پيش ما باشد، معلوم است که ما از ساحت قرآن نيامديم.