مرکز نشر اسراء ، ناشر اختصاصی آثار آیت الله جوادی آملی، در سال 1372 شمسی آغاز به کار نمود؛ تولید آثار مکتوب با کیفیت مطلوب و استاندارد، عرضه سریع، به موقع، با قیمت مناسب و پیشتیانی محصولات ، بستر سازی دسترسی آسان، سریع و کم هزینه مخاطبان داخل و خارج کشور به محصولات، حضور در نمایشگاه های بین المللی داخلی و خارجی از وظایف و ماموریت این مرکز می باشد.
به گزارش خبرنگار پایگاه اطلاع رسانی اسراء: حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی در جلسه درس تفسیر خود(28 بهمن 98) که در مسجد اعظم قم برگزار شد، در ادامه تفسیر آیات نورانی سوره مبارکه «فجر» بیان داشتند: بینش برخی افراد این است که اگر یک وقت وضع مالی آنها خوب بود و در سلامت، رفاه و نعمت بودند می‌گویند خدا ما را گرامی‌داشت اما اگر به بیماری یا به فقر یا مشکلات دیگر مبتلا شدند می‌گویند خدا ما را اهانت کرد. اینچنین اشخاصی معیار اهانت و اکرام را در ثروت می‌دانند! در حالی که خداوند فرمود این چنین نیست! هم ثروت ابتلاء و امتحان است و هم فقر و نداری، هم سلامت ابتلاء و امتحان است هم بیماری. در هر دو حال ما داریم شخص را امتحان می‌کنیم.
ایشان ادامه دادند: خداوند می فرماید، ما هرگز کسی را اهانت نکردیم بلکه ما امتحان کردیم. کسی که دارد، مبتلا به ثروت است و کسی که مشکل مالی دارد مبتلا به فقر است. در نتیجه ما اگر به کسی مال دادیم او را إکرام نکرده ایم و اگر کسی را به فقر امتحان کردیم به او إهانت نکرده ایم، هر دو نزد ما محترمند چون انسان هستند.
معظم له تصریح داشتند: تاکید خداوند این است که اگر کسی را به تنگ‌دستی مبتلا کرد به او اهانت نکرده است بلکه او را روی صندلی آزمایش نشانده است چرا که انسان تا امتحان ندهد به کمال نمی‌رسد «وَ نَبْلُوكُمْ بِالشَّرِّ وَ الْخَیرِ فِتْنَةً». ما یک کلاس امتحان داریم به نام کلاس ثروت، یک کلاس امتحان داریم به نام کلاس فقر؛ این طور نیست که اگر کسی غنی است همیشه آبا و أجدادش غنی باشند خیلی‌ها فقیرزاده هستند و بعد غنی می‌شوند، خیلی‌ها غنی‌زاده‌اند و بعد فقیر می‌شوند.
آیت الله العظمی جوادی آملی خاطرنشان کردند: خداوند می فرماید شما آن کار اساسی را نمی‌کنید «كَلاَّ بَلْ لا تُكْرِمُونَ الْیتیمَ»؛ شما یتیم را گرامی نمی‌دارید. می‌دانید گرامی داشتن صدقه بالاتر از بخشش است! بالاتر از هبه است! بالاتر از چشم‌روشنی است! در صدقه تا قصد قربت نکنی مقبول نیست، صدقه عبادت است، صدقه عقد است صدقه کجا و هبه کجا! صدقه کجا و هدیه کجا! صدقه کجا و چشم روشنی کجا! آنها که عبادت نیست. قوام صدقه به «قربة إلی الله» است، آن صدقه‌ای که راهگشا است و بیماری و مشکل را حل می‌کند مثل نماز است. صدقه جزء عقود عبادی است؛ حضرت امیر در نهج البلاغه می فرماید «إِنَّ الْمِسْكِینَ رَسُولُ اللَّهِ»؛ یعنی اگر نیازمندی درِ خانه شما آمد این را بدان که «الله» آدرس تو را به او داد، مبادا او را رد کنی؟ رسالت اصلی تو این است که «قربة إلی الله» این کار را انجام بدهی. چرا که اگر می‌خواهی کریم بشوی باید إکرام کنی.
ایشان در بخش دیگری از سخنان خود به معضل تکدی گری در جامعه اشاره کردند و اظهار داشتند: یکی از کسب‌های حرام، کسب گدایان حرفه‌ای است؛ اینها که در سر چهارراه و خیابان می‌ایستند و بعد از مرگ معلوم می‌شود که موجودی فراوانی دارند کسبشان حرام است. مرحوم شیخ در مکاسب یکی از مکاسب محرّمه را همین کسب حرامی که برای گدایان حرفه‌ای است، ذکر می کند برای اینکه خودش می‌گوید من فقیر هستم در حالی که دروغ می‌گوید، کاذبانه دارد مال مردم را غارت می‌کند.
معظم له تاکید داشتند: هر کدام از ما در میان همسایه‌ها و ارحام خود کسانی را می‌شناسیم که نیاز به کمک دارند، اگر سراغ نداریم که به وسیله دوستان دیگر می‌توانیم تحقیق کنیم. در قرآن کریم فرمود خیلی‌ها از درون افراد بی‌خبر هستند؛ فرمود همان طوری که تحصیل علم لازم است از این جهت هم تحصیل علم لازم است، فرمود از همسایه‌ها باید باخبر باشید و به کسانی کمک کنید که «یحْسَبُهُمُ الْجاهِلُ أَغْنِیاءَ مِنَ التَّعَفُّف» او چون عفیفانه زندگی می کند دیگران خیال می‌کنند که وضع مالی او خوب است در حالی که واقعاً نیازمند هستند، اما آبرومند زندگی می‌کنند، باید به این افراد کمک کنید «یحْسَبُهُمُ الْجاهِلُ أَغْنِیاءَ مِنَ التَّعَفُّف».
