آیت الله العظمی جوادی آملی:

فرمود اگر ـ خداي ناکرده ـ از حلال گذشتيد و به حرام رسيديد، راه براي توبه باز است. اگر توبه کرديد که گذشته ترميم مي‌شود و اگر حرف ناصحان را گوش نداديد و آن حرام را ادامه داديد گرفتار «وَبِي‏»، «أَوْبیٰ‏»، «مُوبِئ‏» و مانند آن مي‌شويد.

اين چهار عنواني که در نهج‌البلاغه آمده پيام خاصي دارد؛ فرمود انسان بيمار مي‌شود و مي‌ميرد، اين ننگ نيست. کسي ـ خداي ناکرده ـ به بيماري‌هاي بدخيم مبتلا بشود که خدا شفا بدهد و کسي مبتلا نشود! ولي اين ننگ نيست؛ اما اگر به وبا مبتلا شد، نه در بيمارستان آبرو دارد نه در منزل. بالا و پايين تاس و لگن! آبرو براي کسي نمي‌ماند. فرمود حرام، اختلاس، نجومي، مخصوصاً ربا، اينها وباست، «موبئ» است، «أوبي» است. اين «أوبي» که باب إفعال است و آن «وبئ» که ثلاثي مجرد است و اين «موبئ» که ثلاثي مزيد است؛ يعني اين مرتَع سبز هست، آن حيواني که تشخيص نمي‌دهد به سراغ علف وباخيز مي‌رود بعد آبرو در خطر است، مگر زندان رفتن کار آساني است؟ اگر کسي ـ خداي ناکرده ـ متّهم شد، نوه‌هاي او در کودکستان خجالت مي‌کشند، آبرو براي کسي نمي‌ماند. فرمود اين راه را نرويد، اين راه ربا را نرويد، اين راه اختلاس را نرويد.

کشور همه چيز دارد. مي‌دانيد ما مسئول کرام هستيم، ذات أقدس الهي تمام حرمت را برای شهدا گذاشت، اين کشور، کشور سرمايه‌داری است. چند هزار شهيد دادن کار آساني نيست.

همه چيز در اين مملکت هست، چرا ما بيکار داشته باشيم؟ چرا ما معتاد داشته باشيم؟ چرا سنّ ازدواج‌ها تأخير بيفتد؟ چرا جوان‌هاي بيکار داشته باشيم؟

درس اخلاق 98/04/13