مرکز نشر اسراء ، ناشر اختصاصی آثار آیت الله جوادی آملی، در سال 1372 شمسی آغاز به کار نمود؛ تولید آثار مکتوب با کیفیت مطلوب و استاندارد، عرضه سریع، به موقع، با قیمت مناسب و پیشتیانی محصولات ، بستر سازی دسترسی آسان، سریع و کم هزینه مخاطبان داخل و خارج کشور به محصولات، حضور در نمایشگاه های بین المللی داخلی و خارجی از وظایف و ماموریت این مرکز می باشد.
به گزارش خبرنگار پایگاه اطلاع رسانی اسراء: درس اخلاق هفتگی حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی به روال پنجشنبه هر هفته در محل نمازخانه بنیاد بین المللی علوم وحیانی اسراء در قم برگزار شد.
آیت الله العظمی جوادی آملی در این جلسه، در شرح کلمه 63 از کلمات قصار نهج البلاغه بیان داشتند: کلمه شصت و سوم این است: «الشَّفِیعُ جَنَاحُ الطَّالِبِ»؛ یعنی کسی که چیزی را طلب می‌کند، این طلب بدون شفاعت نمی‌شود. شفع به معنای جفت است، وَتر به معنای تک و طاق است. انسان بخواهد تنها حرکت کند به مقصد نمی‌رسد. یک بالی می‌خواهد که با آن بال پرواز کند. حضرت فرمود شفیع هر کسی بال اوست. همان طوری که سواره بهتر از پیاده به مقصد می‌رسد، کسی که بال‌دار است در فضا بهتر از بی‌بال به مقصد می‌رسد. فرمود شفیع هر کسی بال پرواز اوست.
ایشان ادامه دادند: حضرت فرمود شفیع هر کسی بال اوست؛ منتها این بال را مشخص کردند. فرمود: «لَا شَفِیعَ أَنْجَحُ مِنَ التَّوْبَة»، ما که معصوم نیستیم و لغزش داریم، یک شفیعی می‌خواهیم، یک بالی می‌خواهیم که وقتی افتادیم با آن بال پرواز کنیم. ائمه(ع) فرمودند توبه بال انسان است، اگر کسی لغزید و بعد توبه کرد، می‌تواند پرواز کند؛ اما اگر همچنان به لغزش خود ادامه داد یا بی‌تفاوت بود و بالی تهیه نکرد، این در بین راه می‌ماند.
معظم له تاکید داشتند: قرآن بهترین شفیع است، اهل بیت علیهم السلام بهترین شفیع هستند، تا برسد به بیان نورانی ائمه(علیهم السلام) که فرمود: «و اخر من یشفع ارحم الراحمین»؛ آن آخرین بالی که به انسان می‌دهند گذشت خداست، آخرین شفیع ارحم الراحمین است. در برابر رحمت بی‌انتهای الهی هیچ چیزی نیست که قابل بخشش نباشد. آخرین کسی که از انسان شفاعت می‌کند و به انسان بال و پر می‌دهد که با آن بال پرواز کند و به مقصد برسد رحمت بی‌انتهای ذات اقدس الهی است که فرمود شفیع جناح طالب است. بنابراین اگر کسی لغزید می‌تواند بال تهیه کند و لغزش خودش را جبران کند و به پروازش ادامه بدهد.
آیت الله العظمی جوادی آملی در شرح کلمه 64 نهج البلاغه اذعان داشتند: حضرت فرمود: «أَهْلُ الدُّنْیا كَرَكْبٍ یسَارُ بِهِمْ وَ هُمْ نِیامٌ»؛ اکثری مردم که فقط دنیایی می‌اندیشند، به این فکر هستند که چه چیزی تهیه کنند و چه بخورند و چه بسازند و چه بگذارند و چگونه با دست خالی بروند. اما این بزرگان حکمت گفتند اگر کسی خانه خوبی ساخت، فرش خوبی تهیه کرد یا مثلا باغی درست کرد، این زینت الأرض است نه زینت او. خداوند در سوره «حشر» فرمود ﴿حَبَّبَ إِلَیكُمُ الْإِیمَانَ وَ زَینَهُ فِی قُلُوبِكُمْ﴾؛ علم، عقل و عدل زینت انسان است؛ وگرنه باغ و راغ زینت زمین است نه زینت ما، زینت هر کسی در جان او نهفته است.
ایشان در شرح کلمه 65 از کلمات قصار نهج البلاغه اظهار داشتند: حضرت فرمود: «فَقْدُ الْأَحِبَّةِ غُرْبَةٌ»؛ آدم اگر دوستان خودش را از دست بدهد تنها می‌شود، اختلاف، دوست‌های آدم را از آدم می‌گیرد. رعایت نکردن آداب و سنن انسانی دوست را از آدم می‌گیرد و انسان تنها می‌شود. انسان تنها غریب است. «فَقْدُ الْأَحِبَّةِ غُرْبَةٌ»، حالا لازم نیست که این به مرگ احبّه منتهی بشود. با اختلاف احبه که بدترین مرگ است انسان احساس غربت می‌کند. انسان غریب، تنها و راه‌گم کرده هرگز به مقصد نمی‌رسد.
معظم له در شرح کلمه قصار 66 تصریح داشتند: حضرت فرمود «فَوْتُ الْحَاجَةِ أَهْوَنُ مِنْ طَلَبِهَا إِلَى غَیرِ أَهْلِهَا»؛ آدم باید روی پای خودش بایستد. خدا در قرآن می‌فرماید جامعه اسلامی جامعه‌ای است که روی پای خودش بایستد: ﴿كَزَرْعٍ أَخْرَجَ شَطْأَهُ فَآزَرَهُ فَاسْتَغْلَظَ فَاسْتَوى عَلى سُوقِهِ﴾، مسلمان یعنی این! اگر کسی اسلامی حرف بزند، باید روی پای خودش بایستد. نه بیراهه برود و نه راه کسی را ببندد و نه دستش به سوی دیگری دراز شود. تا می‌تواند دست دیگری و دیگران را بگیرد و تا می‌تواند دستش به سوی دیگری دراز نشود. این عزیزپروی است. این عزت و استقلال یاددهی است. فرمود چیزی را نخواهید بهتر از آن است که آن چیز را از ناکس بخواهید. روی پای خودتان بایستید. قرآن شناسنامه ماست، غیر اطاعت از قرآن که هویت اسلامی ما را تبیین می‌کند راه دیگری نداریم.
