در محضر استاد؛
آیت الله العظمی جوادی آملی (حفظه الله)
بسیاری از شما از كنار این دامنههای كوهی كه چشمه رسوبی دارد گذشتید، این چشمهای كه با املاح و رسوبات میجوشد، چون آب آن شفاف و صاف نیست اوّلین كاری كه میكند راه خودش را میبندد چون با رسوبات همراه است و چون راه آن بسته شد در درون خفه میشود، بعد از مدتی میبینید که تلّی از سنگ اینجاست، این سنگ كه قبلاً نبود! این چشمهِ با رسوب و املاح، نفس و راه خودش را بست؛ قیام آدم، حركت آدم، سکون آدم، درس و بحث آدم اگر رسوب داشته باشد راه خود آدم را میبندد
﴿فَهِی كَالْحِجارَةِ أَوْ أَشَدُّ قَسْوَةً﴾. چقدر این كتاب شیرین است! اینكه آدم این را میبوسد و بالای سر میگذارد، برای این است که همه اسرار را باز كرده است.
فرمود بعضی از دلها مثل سنگ هستند و بعضی از دلها از سنگ سختتر میباشند و برهان مسئله هم این است كه چرا ﴿أَشَدّ قَسْوَةً﴾، برای اینكه ﴿إِنَّ مِنَ الْحِجَارَةِ﴾
بسیاری از چشمهسنگها هستند كه از درون آنها چشمه میجوشد، این است كه در سوره «بقره» و مانند آن فرمود بعضی از انسانها هستند كه از سنگ پستتر میباشند.
این سنگ است كه از درون آن چشمه جوشیده و این انسان تبهكار است كه از درون او هیچ خیری نمیجوشد.
واقعاً اگر كسی بیراهه رفت راه خودش را میبندد، رسوب به جایی نمیرسد و شفاف بودن به جایی میرسد! این همان است كه از آن به اخلاص یاد كردند
منبع: برنامه تلویزیونی «شمیم رحمت»؛ جلسه 16